Monthly Archives: maart 2015

“Kijk, de broccoli is als eerste boven gekomen”
“Dat had ik niet verwacht, die groeit toch niet zo snel.”
Van Zuid-Holland tot Limburg de moestuin is weer ongekend populair.

Wij hebben ook die moestuintjes van AH voor het raam staan en de kinderen kijken iedere dag naar het ontluikend groen. De ontkiemde plantjes worden teder verzorgd en beschermd tegen de tocht.Heel wat anders dan de grote kniptang die we hebben gekocht voor het snoeien van de rozen en de hedera (klimop). Dat het onderhouden van een tuin ander gereedschap vergt dan de tere plantjes in de vensterbank zal iedereen begrijpen.

In een bedrijf heb je ook nieuwe plantjes en de oude takken. Zo heb je innovatieve activiteiten en meer volwassen activiteiten. Waar je volwassen activiteiten zo efficiënt mogelijk wilt doen, zijn de meer innovatieve activiteiten gebaad bij een trial-and-error of Agile aanpak. Deze activiteiten zijn meer chaotisch van origine, daar waar volwassen activiteiten meer lineair verlopen. Het gaat fout als je innovatie lineair gaat aanpakken, bv met het in een vorig blog al aangehaalde “Idear process.”

Denkt startup-goeroe Eric Ries daar heel anders over? “Als gevestigde bedrijven meer denken als startups, kunnen ze veel efficiënter werken”, zegt Eric Ries. Voor start-ups is logisch om in het begin alles innovatief aan te pakken, voor hun is alles in eerste instantie innovatie. Maar zoals ook Simon Wardley tijdens OSCON 2010 aangeeft, is het op termijn niet handig om lineaire processen te beheersen met een Agile aanpak of andersom.

Als je naar het groeimodel van Greiner kijkt zie je ook dat in eerste fase van zijn model de groei zit in creativiteit. Ieder groeiend bedrijf komt volgens Greiner steeds in een volgende crisis terecht. Pas als zij deze crisis weten te beheersen kan men verder groeien. Naarmate een bedrijf groeit worden er dus andere manieren van aanpakken van belang. Dat werd bevestigd door mijn bezoek laatst aan een jong sterk groeiend bedrijf. Ze zaten helemaal op de Agile aanpak en veel directe waarde voor de business werd gecreëerd. Maar ook zij merkten dat er een grens aan de Agile aanpak begint te komen.

Er is dus niks mis mee om gevestigde bedrijven meer te laten denken als start-ups. Maar dan wel voor hun innovatieve activiteiten en niet voor de lineaire. Ook in het artikel van Eric Ries gaat het over een innovatief proces, namelijk nieuwe product ontwikkeling. Zo heeft ieder soort activiteit zijn eigen aanpak nodig.

Net zoals wij de snoeischaar niet gebruiken om de ontluikende plantjes te verzorgen. Als daar al iets geknipt moet worden heb je daarvoor eerder een nagelschaartje nodig dan een snoeischaar.
De smaak van de moestuin hebben we inmiddels te pakken en zo hebben we afgelopen zaterdag ook een moestuin aangelegd in onze buurttuin.

Delen op:

“NIET rennen.” “STOP, kijk uit het is glad”

Ze horen me niet en rennen door naar de douche. De zwemles is afgelopen. Na 3 kwartier inspannend luisteren en oefeningen doen, mogen ze naar huis, naar buiten. De vrije zaterdag tegemoet.

“Alles waar je op focust wordt sterker, al zet je er een ontkenning bij”, zegt een collega naderhand. “Natuurlijk” denk ik: “Denk NIET aan een roze olifant”. “Waar DENK je nu aan?”

En zo las ik dit artikel over ergernissen. Een peiling: wat zijn jouw grootste ergernissen.
Ik moet heel lang nadenken, ergernissen…?

Het is veel leuker om na te denken over je eigen kwaliteiten. Vaak kennen mensen hun eigen kwaliteiten niet. Dingen waar je trots op bent, zijn vaak wat je geleerd hebt. Bijvoorbeeld iets wat je niet kon en door hard werken, oefening en training jezelf aangeleerd hebt. Maar is dat jouw kernkwaliteit?
Jouw kernkwaliteit is zó gewoon, zo gewoon dat iets lukt, dat je niet ziet dat het een kwaliteit is. Mijn moeder zei dat wel eens tegen mij, voor jou lijkt dat zo gewoon… Andere zien het vaak wel. Hoe kom je nou zelf achter die verborgen kwaliteiten. Daar waar je echt goed in bent.

Kijk naar iemand waar je je aan ergert, die iets doet wat jij nooit zou doen en echt allergisch voor bent. Zo ergerde ik me vaak aan hele gladde verkopers, bv. goed gebruinde makelaars, met strakke haren en pakken. Tot ik de kernkwadranten van Daniel Ofman leerde kennen. Want dat bleken mijn leermeesters.

“Leermeesters” zul je denken, ja leermeesters. En er is nog iets anders, dat wat je heel goed kan, wil je ook wel eens overdrijven. Dan wordt het teveel van het goede. Dat is je valkuil. Om daar niet in terecht te komen heb je hulp nodig. Maar even terug naar het begin, hoe kom je achter je kernkwaliteiten. Neem een ergernis, een echte allergie. En dat is heel persoonlijk. Want dit gaat over jouw kwaliteiten, dus neem een eigen voorbeeld. Waar erger jij je nu zo aan? Bij mijn gladde verkoper was het feit dat hij alles veel mooier maakt dan de werkelijkheid. Het positief tegenovergestelde van je allergie is je kwaliteit. Bij mij was dat feitelijkheid. Zo presenteer ik graag de dingen liefst zo feitelijk mogelijk. Liefst nog een beetje minder mooi. Mijn Heineken baas zei mij een paar weken nadat hij mij had aangenomen: “Je kan veel meer dan je hebt gezegd”. Logisch toch? Niet volgens Daniel Ofman’s kernkwadranten. Om effectief te zijn moet je niet 100% je kwaliteit doen, want dan beland je in je valkuil en ga ik mensen juist vervelen met allerlei juiste details. Je uitdaging is om 80% je kwaliteit te doen en 20% je allergie. Dan ontstaat de balans waarin je kwaliteit floreert.

De mensen waaraan je ergert worden dan je leermeesters, want zij kunnen juist goed wat jij ontbeert. Terug bij de gladde verkoper. Wat kan hij goed? Iets mooier voorstellen dan het is. Om mijn kwaliteit van dingen juist weergeven ook effectief over te laten komen. Moet ik juist niet te belanden in mijn valkuil en zo mijn boodschap te laten ondersneeuwen. Goed kijken wat mijn leermeester doen en de juiste feiten weten te verkopen, zodat mensen jouw boodschap ook geloven. En weg is de ergernis. Kernkwadranten invullen is leuk om het eens te doen. Ik heb het ook wel eens gedaan op verjaardagen. Hoe meer ergernissen hoe meer kwaliteiten en hoe meer leermeesters.

Bang dat je je eigen ergernis wordt. Echt niet. Al probeer ik voor mijn gevoel heel hard een gladde verkoper te zijn, zal ik waarschijnlijk nooit de 20% bereiken. Misschien niet eens de 10%. Het blijft natuurlijk wel je allergie. Er bestaat ook een kernkwadrantenspel. Iets anders van opzet dan mijn uitleg hierboven. Probeer gewoon wat jou ligt of kom eens langs.

“Rustig lopen, rustig lopen” en dat werkt wel. De kinderen veranderen hun pas en rustig gaan ze onder de douche. Alles waar je op focust wordt sterker, ook goede dingen.

Delen op:

…Boem.
“Euhh, naar de kant. Links, rechts, knipperlicht. Waar kan ik stoppen? Ok daar, in de zijstraat bij het benzinestation. Volgt hij? Ja, een witte sportauto…” deze gedachten schieten door mijn hoofd. Zojuist ben ik van achter aangereden, optrekkend bij een stoplicht. Gelukkig maak je dit niet iedere dag mee. Toch weet je precies wat je moet doen, toch?

“Mijn schuld. Goedemiddag, heeft u een schadeformulier, en een pen? Ik moet naar het vliegveld, kunnen we dit snel afhandelen?” Uit het dashboard kasje pak ik het schadeformulier en de pen. Het schadeformulier wordt snel ingevuld.
“Heeft u een schroevendraaier?” “Ik kan mijn wieldoppen er niet afkrijgen.”
“Wieldoppen?” Oh, dit is iemand anders. Een vrouw is komen aanlopen en ik geef haar een schroevendraaier. We gaan verder met het afhandelen van de schade.

Calamiteiten, ze komen altijd onverwachts. Bij een aanrijding met alleen blikschade is dat nog relatief simpel:
Situatie overzien.
Iedereen veilig? Niemand gewond?
Auto’s aan de kant.
Schade opnemen en afhandelen.
En weer verder.

Bij wat bedrijfscalamiteiten werkt dat eigenlijk precies zo.
Situatie overzien, mensen veilig. Schade opnemen en afhandelen. En weer verder.
Zo simpel als het klinkt, zo chaotisch is vaak de werkelijkheid.
Wat moeten we doen? Wie is verantwoordelijk? Wie moeten we waarschuwen? En wat nu? Hoe gaan we verder…?
Wat helpt, is zorgen dat je goed voorbereid bent. Maar hoe bereid je iets voor of iets wat je van te voren niet weet? Bij een aanrijding met alleen blikschade is dat te overzien.
Papieren bij, pen bij en weten wat je moet doen. Toch gaat het hier al vaak moeizaam.
Heeft u een Europees schadeformulier in de auto liggen? En een pen? Auto- en verzekeringspapieren altijd bij u?
En een schroevendraaier? O nee, dat was iets anders

Bedrijfscalamiteiten zijn vaak complexer en de voorbereiding ingewikkelder.
Vaak splits men de zaken in crisismanagement en continuïteitsmanagement. Oplossen en verder gaan. Coördinatie wordt dan belangrijk, als de mensen veilig zijn wil je ook graag verder gaan.
Voor crisismanagement is vaak wel iets geregeld, soms niet helemaal perfect. Zo stonden we eens bij een oefening lacherig met z’n allen in een school. In de school wist niemand dat ze verzamelpunt waren voor het naastgelegen bedrijfspand. Continuïteitsmanagement is vaak een ondergeschoven kindje. De blik van veel bedrijven is gericht op innovatie, nieuwe business en ’time to market’, de concurrent verslaan. Een calamiteit is vaak ver weg. Het komt als je het niet verwacht.
En dan, achteraf, is er animo om zaken te regelen. Vaak is het voorbereiden op de ramp die net geweest is , niet op de ramp die nog gaat komen. Zo kom je als consultant dus vaak binnen na een calamiteit. Dus we gaan eens stevig analyseren wat er allemaal mis ging. Dat urgentiegevoel kunnen we nu gebruiken om een aantal zaken goed te regelen. Liefst zo snel mogelijk want gelukkig vergeten we vervelende zaken snel. En gaan weer over tot de orde van de dag, in de slag met de concurrent.

Binnen enkele minuten zoeft de witte sportwagen weg. Alles netjes geregeld.
“Wees hoffelijk, blijf kalm..” lees ik nu pas op het schadeformulier.
Hoe te handelen leer je niet van een formulier. Ervaring helpt, maar die heeft niet iedereen.
Voorbereiden en trainen blijft dan over. Neem u daar de tijd voor?

Delen op:

Heeft u wel eens iemand van Schiphol gehaald die u niet kende? Met alleen een beschrijving of een foto? Of zoekend naar je vrienden op een festival waar duizenden bontgekleurde mensen rondlopen? Je weet dat ze er zijn, maar langzamerhand, kijk je wanhopiger rond. Op zoek naar dat ene bekende gezicht.

Zo voel ik me soms als ik naar Infographic kijk. Al die data, soms schots en scheef weergegeven. Waar is hier de boodschap? Alles lijkt te mogen, en in het geweld van informatie delen sneuvelt de boodschap vaak als eerste.

En dat terwijl wikipedia zegt: Information graphics or infographics are graphic visual representations of information, data or knowledge intended to present complex information quickly and clearly.

Ook dit blog over infographics constateert dat veel infographics een bonte data verzamelingen zijn en komt met één boodschap: “Begin niet met je data“.

“Wat wil je hiermee vertellen? Denk je dat je boodschap zó overkomt?”
“Maar wat, alles staat er toch, ze kunnen toch lezen…”
“Een affiche is geen boek of een puzzel, van afstand moet je boodschap aantrekken, zodat je uitgenodigd wordt de detail van dichtbij te gaan lezen.”
“Kom laten we samen gaan zitten…”

Geen discussie van vorige week, maar eind jaren ’70. Tijdens mijn studie had ik een zeefdrukkerij opgezet. Dit als reactie op mijn ergernis van de vele goedbedoelde affiche overladen met informatie, waarbij de boodschap mijns inziens verloren ging.

Met datzelfde gevoel kijk ik nu naar de stortvloed aan infographics die de laatste tijd over ons uitgestrooid wordt. De meeste Infographics vind ik bar slecht. Te rommelig, vol met data, zonder dat het totale beeld de boodschap brengt.

De boodschap in de hier boven aangehaalde blog: “Begin niet met de data” is een negatieve uiting, Ik zou willen zeggen:”Begin met je boodschap.”
Creëer eerst in je hoofd of op papier een beeld van je boodschap. Je zou een metafoor kunnen gebruiken. Metaforen refereren aan iets wat iedereen meteen herkend en dat plak je dan op jouw boodschap. Zoals ik aan het begin van de blog het beeld creëer van een heel druk festival waar ik op zoek ben naar dat ene bekende gezicht. Dat beeld van je boodschap moet op afstand herkend worden en aantrekkelijk zijn om in te zoemen op jouw boodschap. En daar komt jouw data dan om de hoek kijken. Bij het in zoomen op, of het uit zoomen van jouw infographic moet de data een duidelijk beeld van de onderbouwing van jouw boodschap zijn. Eigenlijk net als bij affiches in de jaren 70. Die hingen op straat, trokken de aandacht en dan pas kwam je dichtbij om te lezen.
Nu is het niet anders. Tussen alle andere informatie op Internet moet jouw beeld de lezer aantrekken om op jouw infographic in te zoemen. Met als bijkomend voorbeeld dat als je hem voor je doelgroep laat uitprinten om op te hangen, het ook goed werkt als affiche.

Resumerend neem je de volgende stappen: :
1: “Begin met je boodschap” Zorg dat je een goede boodschap heb die waard is om te delen. (Shareability)
2: Maak een aantrekkelijke verbeelding van je boodschap die in één oogopslag duidelijk is. “Het beeld op afstand.” (Design)
3: Verwerk je onderbouwende data in je Infographic, laat “het beeld van afstand” intact of versterkt worden door je data. (Data)
4: Van dichtbij moet je onderbouwende data goed leesbaar en logisch opgebouwd zijn, zodat het leest als een goed verhaal.(Story)

Het klopt met het plaatje dat een collega laatste deelden. Zie de woorden tussen haakjes hierboven en de dik gedrukte woorden hieronder:

Als laatste heb ik nog gezocht naar in mijn ogen goede infographic. Echt tevreden ben ik niet maar deze verzameld op mijn Pinterest bord komen in de buurt.

Ben jij het eens of oneens met mijn zienswijze over infographic? Laat het weten als reactie hieronder. Heb jezelf voorbeelden van goede infographic, deel ze met mij. Dank je wel.

Delen op:

De kamer is leeg. Hier beneden is het stil. Boven slaapt iedereen nog op dit vroege uur in de ochtend. Mijn hoofd zit vol, vol met gedachte. Solliciteren, de mail aan …, en straks de kinderen weer naar school, de vakantie is voorbij. Maar nu nog even niet. Ik schrijf  ‘dingen die niet kunnen wachten’ op een lijstje, voor straks. Langzaam raakt mijn hoofd leeg van dringende zaken. Dan pak ik mijn onderwerp. Wat weet ik er eigenlijk van? Ik lees wat op het Internet: “Ah dat is ook interessant”. Al snel slaat de afleiding weer toe. Ik plot het in Evernote, mijn bak van gedachten voor later. Ik keer weer terug naar de rust en begin te spelen met mijn idee. Dan voel ik het potlood bewegen, de eerste lijnen op papier.

Mijn vorige blog als oproep aan IT architecten om te stoppen met vertalen en eerst een gemeenschappelijk beeld te creëren, leidt tot discussies in de verschillende linkedIn forums. Het gemeenschappelijk beeld staat centraal in deze discussies. Een gezamenlijk beeld: kan dit wel, wil ik dit wel, is de teneur van de reacties. Een stap verder – Hoe werkt verbeelding van een gezamenlijk beeld, komt nog nauwelijks aan de orde.

In een groepssessie waar ik aan deelnam, gebeurde het als volgt:
Iedereen is fel in gesprek, de kamer bruist van energie. We zitten duidelijk op het goede spoor maar we kunnen het nog niet benoemen. Ik merk dat ik afdwaal in mijn gedachte, ik zie iedereen praten, inclusief mijzelf. Slechts flarden van het gesprek dringen in mijn hoofd. Daar dansen ze rond en vormen ze langzaam een beeld. Eerst vaag en alleen met contouren, maar langzaam komt het helderder naar voren. Als ik het uitspreek, zit ik weer midden in het gesprek. “Wat een goed idee, daar gaan we mee door, Laurent’s idee”. “Nee hoor, dat is niet van mij. Ja, voor een stukje, maar ook een stukje van … en van …” Ze horen mij al niet meer. En ze zijn volop aan de slag met ‘mijn’ idee.

Mijn creativiteit is vaak het koppelen van gedachten. Hoe werkt dat nu, vraag ik mij al tijden af. Onderaan in de vorige blog somde ik mijn inspiraties op. Als puzzelstukjes die mij helpen een beeld te vormen en te begrijpen hoe het werkt. Deze week kwam daar weer een stuk van de puzzel bij. In een artikel dat een collega deelde zaten 2 video’s over linker en rechter helft van ons brein. Niet de traditionele verdeling in beredenerend en verbeelding. Daarvoor heb je beide helften nodig aldus Iain McGilchrist.

Rechterdeel van ons brein gaat veel meer over context, alert voor het onbekende en linkerdeel is meer gespecialiseerd in detail van het bekende, met patronen die versimpelen en die heden verleden en toekomst koppelen. Zie Iain McGilchrist’s voorbeeld van het vogeltje. Meer nog trok mij de boodschap die ik in beide video’s las. De westerse wereld is te ver doorgeslagen in gebruik van onze linkerkant. De patronen die we begrijpen en waar we alles in willen vatten. Jill Bolte Taylor’s in haar video “stroke of insight” doet zelfs aan het eind een emotionele oproep met als strekking: “Hoe meer tijd we in onze rechterhelft door brengen hoe meer vrede we uitstralen en hoe vrediger de wereld wordt”.

Jill Bolte Taylor – Stroke of insight (minuut 17:52):

Hoe kom ik tot een beeld? Misschien tijd doorbrengen in mijn rechter hersenhelft?

Mijn tekening is bijna af. Ik oefen mij in de essentie weergeven van problemen die bedrijven in het nieuws ondervinden. Deze keer ProRail/NS.

“Oeps is het al zo laat”. Vlug maak ik iedereen wakker, de dagelijkse routine begint.

Delen op: