Monthly Archives: november 2015

Vervolg van vorige week:
“Snap jij hoe je deze formulieren moet invullen?”
“Nee, maar waarom doet de leverancier het niet zelf, zij hebben dit toch zeker vaker gedaan.” De nieuwe grote bloemenbak stond inmiddels te zoemen tussen alle andere potten en potjes. Henk had, na de gesprekken met Laurent, opdracht gegeven mee te werken aan de migratie van alle planten. Maar zijn medewerkers hadden moeite te begrijpen hoe deze migratie moest plaatsvinden. De leverancier had formulieren opgestuurd waar de gegevens van ieder plantje ingevuld moest worden. Zodra alle informatie binnen was konden de technici van de leverancier de plantjes gaan overzetten.

Het duurde weken en formulieren kwamen maar mondjesmaat terug. Vaak foutief ingevuld of helemaal niet. De leverancier ging zijn beklag doen bij Henk. En Henk vroeg aan zijn teams wat er aan de hand was. “Ik begrijp echt niet wat ze willen met die formulieren. Ze vragen zoveel informatie, het meeste is niet relevant. Ze hebben dit soort migraties al zo vaak gedaan. Maar ze sturen alleen maar formulieren.” De leverancier werd er ondertussen niet vrolijker op. Hij vroeg zijn technici of ze niet gewoon konden beginnen. “Echt niet, er zitten heel veel gevoelige plantjes bij die mag je niet zomaar overzetten. Sommige mogen alleen maar onder bepaalde condities. Het is echt niet zo dat je er maar even de schep in zet.” We willen gewoon weten waar de risico’s zitten. De spanning liep weer op.

“Wat is nu jullie probleem met die formulieren?”
“We snappen niet wat ze willen weten en de kennis van de nieuwe bak zit toch bij hun…”
Laurent in gesprek met de teams van Henk. Wat speelt er nu, waar zit de kneep. “Stel jullie wonen in een grachtenpand in Amsterdam. De gemeente komt onder jullie huizen boren voor de Noord-Zuid lijn. Er staat een paaltje scheef in jouw huis, bel je dan met de gemeente om iets af te spreken?” “Of vertrouw je op de technici van de gemeente.”
“Nee zeiden ze in koor, we gaan bellen.”
“Dat is nou precies wat de leverancier van jullie verwacht” Hij kent de gevoeligheid van jullie plantjes niet. Weet niet in onder welke condities sommige plantjes verpot mogen worden.”

Van dat moment af kwam de informatie stroom opgang. Er werden gesprekken georganiseerd tussen de teams van Henk en de technici van de leverancier. Laurent maakte een migratieplan met een risico inventarisatie en een overzichtelijke planning. We hingen de planning midden tussen de teams van Henk. Zodat iedereen kon zien wanneer hij aan de beurt was. Conflicten in en aanpassingen aan deze planning waren dan ook gelijk voor iedereen duidelijk. Het duurde dan ook niet lang of Laurent voelde zich overbodig. “Ik zou graag vertrekken” vroeg hij aan de leverancier en Henk. Nog even niet antwoorden zij: “Als er iets is met de teams krijg jij antwoord en wij niet.”

Dit is het vervolg van het verhaal dat werd geschreven na een workshop storytelling. In mijn blog van vorige week gaf ik aan welke verhaallijn je kunt aanhouden. Hoe maak je nu een verhaal over je eigen professie? Schrijf eerst eens op waar jij het allemaal voor doet aan de hand van de volgende vragen:

Nu zoek je de gebeurtenis waar dit het meest in naar voren kwam en maak je je eigen Pixar verhaal.

Delen op:

Henk liep tevreden tussen zijn planten. Hij gaf ze water. Zo nu en dan een beetje Pokon®. Zijn planten waren de mooiste van de straat. Als winkelmanager van de BloemenKiosk® was hij een tevreden man.

“We gaan alle bloempotten veranderen. Er komt een grote bloemenbak met een systeem dat automatisch de aarde ververst. Zodat iedere plant altijd de juiste hoeveelheid aarde heeft.”

Henk wist niet wat hij hoorde toen hij dit bericht las van het hoofdkantoor. Wie had dit beslist? Waarom was hij niet betrokken. En wie ging er wat doen?
Henk’s hakken gingen in het zand. Er zou hier geen bakje aarde meer verplaatst worden. De stoom kwam Henk letterlijk uit de oren.

De leverancier die de nieuwe grote bloemenbak kwam plaatsen, werd totaal genegeerd. De bak kon hij wat Henk betreft plaatsten, maar er ging geen plantje in. Alle verzoeken om informatie werden door Henk vakkundig de mist in geleid. Een aantal weken gebeurde er helemaal niets. De leverancier werd er niet vrolijker op. Zijn spiksplinternieuwe bak stond daar prachtig te zoemen. Echter zonder ook maar één plantje erin. Ook bij de leverancier werd langzaam het kookpunt bereikt. Toen dacht hij terug aan zijn een oude vriend Laurent. Wat die vriend eigenlijk deed snapte hij niet, maar hij kon dingen laten werken.

“Ze doen hier altijd van alles, zonder mij te raadplegen.” In gesprek met Laurent kon Henk voor het eerst zijn hart luchten. En vooral ook vertellen over zijn mooie winkel en plantjes. Henk vertelde ook over zijn plannen, hoe hij zelf dacht zijn plantjes en winkel nog meer te laten bloeien. Nu het vertrouwen was gewonnen vroeg Laurent naar de nieuwe bak en wat Henk ervan vond.

Nu de boosheid was gezakt…

Dit verhaal werd geschreven na een workshop storytelling. Deze workshop gebruikt de verhaallijn van de meeste Pixar films als leidraad. Voor wie de Pixar films niet kent volgt hier de verhaal opbouw:

Wil je weten hoe het verhaal afloop?
Lees mijn volgende blog.
Hierin ook hoe je over je eigen professie een verhaal kunt maken.

Delen op:

In hemelsnaam, wat gebeurt hier? Hoe moet ik mij dat voorstellen? Soms houdt het op en gaat het mijn inbeeldingsvermogen te boven. In mijn ogen is geen enkele vergelijking hier op zijn plaats. Toch tolt mijn hoofd en ben ik constant opzoek naar beelden.

Beelden die mij altijd houvast bieden om complexe situaties te begrijpen. Beelden die inzicht geven in niet tastbare begrippen als liefde, vertrouwen, doorzettingsvermogen en trouw. Maar haat, niets ontziende haat. Wat kan ik daarmee? Of is het wel haat? Er sprak geen emoties van hun gezichten. De gezichten van de mannen die de kalasjnikovs keer op keer leegschoten.

Mijn blog zou gaan over mijn ervaring met positieve psychologie. Maar mijn hoofd zit vol met vragen. Waarom heeft dit zo’n inpakt op mij en niet de mensen van dorpen in Nigeria die afgeslacht werden door Boko Haram. Hoe komt iemand tot zo’n daad? Gek, gebrainwasht zeggen mijn kinderen, voor hen is het niet zo moeilijk. Gaan zij voor de beloofde beloning in het volgend leven? Dagen na de schietpartij krijgen sommige daders een gezicht. Gewone mensen eigenlijk net zoals jij en ik. Ik kan het niet geloven. Wat beweegt iemand tot zo’n daad?

Mijn voorstellingsvermogen houdt helemaal op als ik de verhalen lees over wat er gebeurt in Le Bataclan. Kun je dan nog verder leven? Vele verwoorden het als onrecht, dat zij het overleefd hebben en andere niet. De gruwel in je hoofd, ik heb er gelukkig geen ervaring mee.

Mijn kracht is het delen van mijn ervaring. Mijn beelden van complexe zaken delen met andere en samen tot nieuwe inzichten te komen. Vandaag lukt het even niet. Dit gaat mijn inbeeldingsvermogen te boven. Toch moeten we er samen uitkomen, geweld is nooit de oplossing. Ook al klinkt dit als een cliché een betere wereld maken we samen en niet alleen.

Prachtig, mooi goudbruin en goed gerezen. De heerlijke geur verraad dat hij ook heel lekker zal smaken. Voorzichtig haal ik de taart uit de over en zet hem op het aanrecht. Langzaam snij ik de taart los van zijn vorm, haal hem eruit en zet hem op een mooi rond bord. Ik bewonder het resultaat. Mijn taart is veel beter gelukt dan ik op basis van de afzonderlijke ingrediënten kon voorspellen. Wat een succes.

“He, dit klopt precies met mijn verhaal, dit sluit helemaal aan.” roept een van de uitgenodigde sprekers halverwege de oefensessie. “Ja dat klopt, daarom hebben we je ook uitgenodigd.” Je hebt het samen zo bedacht. De verschillende denkbeelden samengebracht. Het blijft verbazen dat het zo klopt. Als werkgroep Visuele Enterprise Archtectuur (VEA) hadden wij de afgelopen week een oefensessie. Dit ter voorbereiding van onze presentatiereeks (track) op het komende Landelijk Architectuur Congres (LAC). Voor het eerst waren de afzonderlijke sessies van onze track bij elkaar. Gedurende de avond werd de sfeer steeds beter, de afzonderlijke sessies bleken als puzzelstukjes in elkaar te schuiven tot een mooi geheel. De opbouw van onze track: ‘Op reis met behulp van de VVV‘ zit evenwichtig in elkaar en sluit naadloos aan bij het thema van het LAC congres van dit jaar: ‘De Architect: van Ego naar Eco’.

Voorheen stelde de architect zich dan vaak op als Ego en probeerde alle wensen vanuit de verschillende vakdisciplines in een bedrijf te vertalen naar goede IT oplossingen. Voor integrale en discipline overstijgende bedrijfsoplossingen werden dit vaak vertalingen van vertalingen van vertalingen. Met het nieuwe Eco paradigma kwamen wij tot de stelling: Stop met vertalen maak eerst een gemeenschappelijk beeld.

De Ego architect bevindt zich in ecologie van een bedrijf. Gezamenlijk met de stakeholders van andere disciplines binnen deze ecologie hebben zij tot taak de juiste sturing te geven die zorgt voor een duurzame ontwikkeling van het bedrijf. De uitdaging waar men voor staat is dat de verschillende disciplines vaak hun eigen vaktaal en cultuur kennen. Hierdoor ontstaat meestal een kakofonie en onderlinge strijd om het eigen gelijk.
Onze LAC track: ‘Op reis met behulp van de VVV’ geeft om de Verlangens vanuit de verschillende disciplines te Verbinden door middel van Verbeelding een aantal handvatten:

• Hoe mensen met een andere achtergrond door jou meegenomen worden in de overtuiging van nut en noodzaak van een nieuwe ontwikkeling.

• Hoe je een groep mensen van verschillende disciplines, binnen een organisatie als bv, Rijkswaterstaat, samen kan brengen in de verbeelding van hun verlangen.

• Hoe je tot een gezamenlijke visualisatie van de verlangens binnen een bedrijf als bv. ABN-Amro tot stand komt.

• Hoe je als Architect binnen Tata Steel worstelt met Eco en Ego.

• Communicatie met beeldtaal, de wetenschappelijke basis.

“Is er niet meer taart? Er zijn nog mensen die hem willen proeven.”
Verbaasd kijk ik naar het lege ronde bord, de laatste kruimels verraden dat de taart geheel geconsumeerd is. Had ik nu maar een stukje voor mezelf apart gezet.

Delen op:

“Je begint gewoon. Je weet toch welke punten je wilt maken?”
“Ja, dat wel, maar ik heb het hele verhaal nog niet compleet.”
“Een verhaal vormt zich vaak terwijl je schrijft, je moet gewoon beginnen.”

Een kort gesprek met Roel Janssen op een simpel bierviltje ontvang ik een aantal waardevolle tips. Dit gesprek leidt ertoe dat ik precies één jaar geleden ben begonnen met bloggen.
Op 3 november 2014 verschijnt mijn eerste blog: “Wat is uw deel van de koek”
De tips van Roel op een rijtje:
– Kies één onderwerp met één boodschap
– Kies een stijl. In mijn geval metaforen.
– Schrijf willekeurig je gedachten op met in je achterhoofd de punten die je wilt maken.
– Probeer niet al je punten in één verhaal te stoppen, vaak is één genoeg.
– Je verhaal vormt zich over de blogs heen. Laat het gebeuren.

Verhalen vertellen is een van mijn grote passies. Midden jaren ’60 sta ik voor de klas. Ik ben dan een jaar of 9. Er hangt een kalender aan de muur. Op de kalender is een jongetje te zien dat achter de fanfare aanloopt. Daar begint mijn verhaal. Na een klein kwartiertje ga ik weer zitten in de klas. Trots dat ik meestersvraag, wie iets wilde vertellen, zo makkelijk kon invullen. Nog jaren heb ik gedacht de spreekbeurt te hebben uitgevonden. Want na mijn vertelling maakten de meester er iets wekelijks van, voor alle kinderen. Gaan schrijven leek dan ook een logisch vervolg. Dat dit zo’n 45 jaar geduurd heeft aleer ik begonnen ben heeft een andere oorzaak. Dyslexie of een enorme taalzwakte. Wat het precies is, ben ik nooit achtergekomen. Als ik schrijf, maak ik de domste fouten.

“Ik wil je blogs wel nakijken, iedere week”
“Echt waar? Dat zou wel heel fijn zijn.” Mijn buurman Tom Seghers biedt aan mijn blogs iedere week na te kijken en heeft dat het afgelopen jaar ook trouw iedere week gedaan. Of ik ze nu op tijd aanleverde, of pas maandagochtend vroeg nadat ik de blog al op de website had gezet, Tom kijkt ze altijd gelijk na en geeft ook goede tips. Zoals: “Wijk, ter verrassing, eens een keer af van je stijl”

Zonder deze 2 mensen was het mij nooit gelukt om te gaan bloggen. Daarom na één compleet jaar bloggen: “Hartelijk bedankt.”

Natuurlijk wil ik ook alle mensen bedanken die mij inspireerde bij het schrijven van mijn blogs. En daarnaast ook allen die de moeite namen om mijn blogs te lezen en/of een reactie te geven. Op naar de 10 jaar bloggen.

Delen op: