Monthly Archives: december 2015

“Op vakantie gaan, het huis repareren en een feest vieren.”
“Wat zou jij doen als je 30 miljoen wint in de staatsloterij.”
“Onzin we winnen toch niks.”
“Ok, hypothetisch dan, wat zou je verder doen.”
“Zomerhuisje, pensioenpotje, studiegeld kinderen”

“En verder, je hebt zeker nog 29 miljoen over…”
Ieder van onze kinderen een eigen huis?

“En hoe herinneren ze jou later? Wat heb jij betekend, met 30 miljoen.
“Misschien behoeftige helpen, of euh… een bedrijf voor werkelozen.”

“Mijn dorp doen herleven. Een bibliotheek, een school, boomgaarden, moestuinen, machines voor boeren en bedrijven, waterpartijen, zwemgelegenheid. Een vakantiepark met kleine huisjes. Samen met de mensen van mijn dorp en alle die nu elders wonen. Iedereen verenigen, samen bedenken, uitwerken en het economisch rendabel opzetten.”

Wat een prachtige droom.
We hebben allemaal dromen. Je moet durven te dromen.
Wat zou jij gaan doen als je op 1 januari de hoofdprijs van 30 miljoen wint?

Zijn dromen bedrog of alleen maar een luchtspiegeling op een verveelde zondagmiddag?
Of kan je werkelijk iets met je dromen?

Volgende week over mijn droom en wat je kunt met dromen.
Ondertussen, durf jij te dromen? Dromen wat jij zou doen met 30 miljoen…

Delen op:

“Nee hé!”
De installatie wordt ongedaan gemaakt en de computer keert terug naar het vorige besturingssysteem. Moedeloos kijken we elkaar aan. Daarvoor zitten mijn tante en ik nu al de hele middag achter de computer. Eerst wilde de installatie van Windows 10 al niet starten. Na wat speurwerk op Internet en wat schoonmaak acties op de computer, startte de installatie eindelijk. Op 37% is het dan opeens voorbij. Keurig wordt de vorige toestand, Windows 7 hersteld. Dat is demotiveren. We zijn precies beland op het punt waar we begonnen waren, zonder ons doel te bereiken. Niets voelt zo slecht. Waarom, vraag ik me af?

Een collega wijst me op een video waarin Dan Ariely vertelt over wat ons goed doet voelen op het werk. Het simpel negeren van iemands werk doet de motivatie al enorm slinken. Niet een beetje zoals de meeste mensen in zijn onderzoek vermoeden. Een tikje demotiverender is als je werk voor je ogen vernietigd wordt. Dat gevoel herken ik met Windows 10 installatie.

Andersom werkt het ook en dat sluit mooi aan op mijn blog van 2 weken terug: Positieve psychologie. Op een positieve manier aandacht geven aan iemands werk, levert een enorme motivatiewinst op. Daarbij komt, volgens Dan Ariely dat mensen hun eigen resultaat hoger beoordelen naar mate hun inspanning hoger is, zelfs als het resultaat objectief gezien minder is.
Je zou zeggen dat je mensen niet verder moet aanmoedigen in dit waanbeeld, maar deze conclusie trekt Dan Ariely niet. Hij ziet hierin een les hoe wij als mensen evalueren. Doorgaand op motivatie komt hij aan het eind juist tot de conclusie dat wij in de huidige kenniseconomie juist meer op motivatie moeten sturen dan op efficiëntie. Motivatie dan niet op de Tsjakka manier van positiviteitsgoeroe Emile Ratelband. Maar door echt zin te geven aan het werk op gebied van: betekenis, eigenaarschap, uitdaging, creatie, identiteit en trots.

Dit sluit bijna naadloos aan bij mijn ervaring met groepen. Mensen eigen verantwoordelijkheid en eigenaarschap geven over hun werk. Zelf hun oplossing laten creëren en niet voorschrijven hoe ze iets uitvoeren. Hun eigen uitdaging en beloning laten bepalen. Je waardeert de inspanning in plaats van het resultaat. Maar hoe kom je tot goede resultaten? Zoals hiervoor al aangehaald, naar mate mensen zich meer inspannen, ze zichzelf hoger waarderen, ook als het resultaat minder is. Daar komt de groepsdynamica om de hoek kijken. Doordat mensen in de groep zowel zelf creëren als elkaar evalueren trekt dat de zaak weer recht. Want zoals Dan Ariely laat zien werkt dit bij degene die evalueren juist andersom. Door als leidinggevende ervoor te zorgen dat de motivatie hoog blijft, blijft de energie in de groep ook hoog. Doordat de groep zelf het doel en beloning hebben bepaald, zullen ze dat ook willen bereiken. Zelfsturende groepen.

De week erop zit ik weer bij mijn tante. Enig onderzoek heeft uitgewezen dat het een driver probleem moet zijn. Van de website van een welbekend computer merk downloaden en installeren we alle updates van de drivers inclusief een nieuwe bios. De installatie verloopt vlekkeloos voorbij de 37%. We passeren de 50% en zelf het punt waar alle driver geïnstalleerd zijn. Nu het laatste configuratie stukje. 87% “Nee, hé!!!” @X$X&%

Delen op:

Goedendag lezer,

Deze week sla ik over.
Mijn welgemeende excuus.
Wel gedachte, maar geen idee.
Wel woorden, maar geen zinnige zin.
Wel tijd voorradig, maar geen moment gekozen.

Gewoon een weekje dat het effe niet lukt.
Tot volgende week.

Met vriendelijke groeten, Laurent

Delen op:

“Naar links, Néé niet recht er op af. Sturen, sturen, sturen!!!”
Ik was er nog niet bij zo’n 60 à 70 jaar geleden, maar mijn oma kon niet fietsen.
Het familieverhaal klonk altijd hetzelfde: “Als ze een paaltje zag, reed ze er recht op af”
Helemaal gefocust op dat ene paaltje. Later in mijn leven kwam ik het nog dikwijls tegen:
“Alles waar je op focust wordt sterker.., groter…, breder…” Je kan er niet meer omheen.

Dus niet focussen op wat je fout doet. Vele jaren terug was dit ook de boodschap die ik meekreeg. In gesprekken dwaalde ik vaak af. Mijn hoofd zat zo vol verhalen en alles leek wel samen te hangen. Vaak merkte ik dat de aandacht van mijn toehoorders verslapte. Mijn eerste reactie was nóg meer voorbeelden erbij halen, in de hoop de aandacht terug te krijgen. “Focus op het verhaal dat je wilt vertellen. Als je merkt dat je afdwaalt zie dat als iets positiefs. Je herkent dat het anders moet, maar ga er niet op focussen. Probeer gewoon je verhaal te vertellen. Je leert het vanzelf als je er niet op focust”. Persoonlijk werkt dit goed voor mij.

Werkt dit ook voor groepen? Focussen op wat je slecht doet als team betekent niet automatisch dat je dan een goed resultaat krijgt als team.
“Iedereen bijeenroepen als het fout gaat, dat doen we, maar doen we dat ook als het goed gaat?”
Die vraag kreeg ik op een avond over talentontwikkeling op de school van mijn zoon. Positieve psychologie. Een waarderende manier van benaderen. ‘Wat werkt wel’ benadrukken. Want alles waar je op focust wordt sterker. Wat ging goed vandaag en waarom? Dit pas ik nu ook toe bij mijn huidige team en het eerste resultaat is dat de energie in het team toe neemt.

Dat deze positieve benadering ook werkt in Afghanistan bewijst David Mason uit Denemarken die er al 10 jaar een circus school runt. Zie: Floortje Dessing Circus in Afghanistan (9:48)

Complimenten maken doe je op de strategie, niet op uitkomst. Op het hoe. Je waardeert de inspanning in plaats van het resultaat. Hierdoor voelen mensen zich gesterkt in wat ze doen. En dat geeft energie om nog meer dingen goed te gaan doen.

Klats, Boem, klabam… Mijn Oma had haar paaltje midden op de weg weer feilloos gevonden. Voor haar was dat een reden om fietsen maar aan andere over te laten. Ze concentreerde zich op waar ze wel goed in was. Een hele lieve Oma.

Delen op: