Monthly Archives: januari 2016

“Is hier dan echt een leeuw binnen?” “En hier een brullende stier?”
“Nee, dat is slechts de naam.”
De buitenaardse vreemdeling wordt langs de verschillende herbergen geleid en spreekt zijn verbazing uit over de namen. “Waar zijn die leeuw en stier?”, vraagt hij zich af
“Waarom zetten ze dat op de gevel, als je het binnen geen leeuw of stier aantreft?”
“Het is nu eenmaal populair om je herberg een dierennaam te geven.” De verbazing van de vreemdeling uit dit stripverhaal wat ik ooit las, is het enige wat mij is bijgebleven.

We geven nog steeds namen aan zaken, waarvan het maar de vraag is of het de lading dekt. Gezond voedsel heet ineens superfood. Vaak al bestaande computersystemen werden ineens Cloud computers genoemd. En veel Big Data systemen bestonden ook al, voordat de term was uitgevonden.

Is dit visualisatie? (Zonder de gele bollen, die zijn nodig voor de uitleg)

Gebruikt men hier visualisatie als hulpmiddel, zoals de kop van het artikel waar deze visualisatie bij hoort suggereert? “Visualisatie als hulpmiddel om innovatie mogelijkheden te identificeren. Innoveren door elkaar te begrijpen.” Wat doe ik als iemand mij een artikel over visualisatie stuurt? Dan kijk ik eerst naar de plaatjes en dan naar de tekst. En dat viel tegen.

Wat is visualisatie voor mij?
Voor mij is dat beelden creëren in iemand hoofd. Marketing en reclame maken hier gebruik van om het ideale beeld van hun product in ons hoofd te krijgen. Ik gebruik het als ‘gewone’ communicatie niet werkt. Als ik merk dat iemand me niet goed begrijp. Zoek ik naar een gezamenlijk beeld dat we wel alle 2 begrijpen. Beeldspraak noem ik dat. Beeldspraak is altijd een uitstapje naar de beeldende wereld, waar je niet wilt blijven hangen. De fantasie is oneindig en daarin kun je elkaar altijd wel vinden, maar ook net zo snel weer kwijtraken. Een kort uitstapje kan voor verheldering zorgen, maar je wilt je oorspronkelijke bedoeling niet kwijtraken. Vandaar dat ik stapje voor stapje terug keer naar de gewone communicatie. Waarin we elkaar dan weer wel begrijpen.

In de IT, waar ik ook werk, is er op dit moment grote behoefte aan goede communicatie. Technisch gezien kunnen we het vaak wel voor elkaar krijgen. Het mislukken van IT projecten heeft meestal een menselijke oorzaak, die is terug te voeren op communicatie. Ook het aangehaalde artikel begint hiermee. Wat zij doen is niet eens zo slecht. Want in plaats van dikke rapporten, zetten ze alles op één vel. Dit help zeker de communicatie te verbeteren. Is het visualisatie? Is het belangrijk of het visualisatie is? Dat niet, maar als je het zo noemt vind ik dat het visueel ook aantrekkelijk moet zijn. Zoals ik beschrijf in mijn blogs over infographics. Anders wordt visualisatie net als superfood een mode woord. Jij doet toch ook aan visualisatie?

Share on:

Ik klap de laptop dicht en leg hem op de stoel. Terwijl ik dit doe, stoot ik met de geheugenkaart tegen de stoel. De geheugenkaart vliegt onder mijn bed. Onder mijn bed staan allemaal platte rolcontainers. Daar moet de geheugenkaart onder liggen. Ik probeer de containers 1 voor 1 op te tillen om de geheugenkaart er onderuit te halen. Tot mijn verbazing zie ik onder geen van de containers de geheugenkaart liggen.

Dan heb ik hem waarschijnlijk met de wieltjes weer onder een andere geduwd. Ik schuif het bed opzij zodat ik meer ruimte heb om er onder te komen. Een voor een kijk ik nog eens onder alle containers. Dit keer let ik er extra op dat de geheugenkaart niet achter een wieltje ligt en ongezien verschoven wordt. Weer niks te zien. Ik controleer de laptop of de geheugenkaart er werkelijk uit is en dat blijkt het geval. Ik kijk aan de andere kant van het bed of de geheugenkaart misschien helemaal doorgeschoven is. Alles zonder resultaat.

Dan maar alles onder het bed vandaan halen.

Bij de tweede container die ik onder het bed vandaan haal, zie ik het geheugenkaart kaartje OP de container liggen. Hoe een foute aanname het zoekproces beïnvloedt…

Heb je dit ook wel eens, dat je jezelf helemaal op het verkeerde spoor zet?

Delen op:

“Hooo, stop idxxxt, je rijdt de vuilcontainer omver”
Een veel te lange vrachtwagen probeert de bocht te nemen in de Keizerstraat.
Na enkele keren steken kan hij niet meer vooruit of achteruit. De rij met auto’s achter hem wordt steeds langer. Menig automobilist wordt ongeduldig en laat de claxon klinken. Het publiek wordt talrijker en gaat zich er mee steeds heftiger mee bemoeien. De sfeer wordt grimmiger.
“Dat kon je toch zien! “Dat haal je nooit” “Hoe kan je dat nou doen!” “Ik bel de politie.”
Zwaailichten van verschillende politieauto’s komen dichterbij. Politieagenten stappen uit. Terwijl ze naderbij komen zie je hun wapenstok, pepperspray en holster aan hun riem hangen. Hier gaan de zaken op orde gesteld worden. “Pak je bonnenboekje maar alvast, hier staat iemand fout geparkeerd, roep een omstander.”

Bij een vorige werkgever hadden we op de gang 2 afdelingen. De ene werd geleid door een echte manager. Hij wist alles. Iedereen kon hem raadplegen. Hij duldde geen tegenspraak en verwachte van iedereen het zelfde hoge niveau als hij zelf bezat. Fouten werden niet getolereerd, dat was een zwakte, dan kon je bij wijze van spreken gelijk vertrekken. Als de unit directeur langs kwam kon de manager altijd tot op detail niveau vertellen hoe het ervoor stond. Hij had zijn zaakjes op orde.
De andere afdeling had een heel ander soort manager. Deze delegeerde de verantwoording. Ieder had zijn eigen professionaliteit en verantwoordelijkheid. Zaken werden vaak besproken. Input van een ieder werd verwacht en serieus genomen. Fouten waren leermomenten. “Hoe lossen we het op?”, was de eerste vraag. Daarna kwam de analyse hoe de fout gemaakt was en hoe deze voortaan voorkomen kon worden.
De unit directeur kwam ook bij deze afdeling langs. Toen hij een vraag aan de manager stelde kon deze niet gelijk ieder detail vertellen. Er werd iemand bij geroepen, die er vervolgens weer een ander bijhaalde. Uiteindelijk kreeg de unit directeur het hele verhaal te horen. Hij fronste zijn wenkbrauwen.

Waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Iedere dag nemen we vele beslissingen in ons werk. Nemen we deze weg of pakken we toch een andere afslag. Hoe gaan we met die fouten om? Toen er iets gigantisch mis liep waar beide afdelingen bij betrokken waren, kwam de unit directeur er achter dat de sfeer op beide afdelingen volkomen anders was. Op de ene afdeling was het net een bijenkorf. Het zoemde er. Iedereen was er druk bezig, onderzoeken analyseren en overleggen. Hoe kon dit probleem zo snel mogelijk opgelost worden. Op een ander afdeling heerste een ijzige stilte. Iedereen zat verscholen achter zijn bureau, er bijna onder. “Wie heeft er hier een stommiteit begaan”. De manager kwam bulderend de gang op. Op zoek naar de schuldigen. De unit directeur fronste opnieuw zijn wenkbrauwen.

“Mijn collega komt even naast u zitten, dan kunnen we door de portofoon elkaar verstaan”. De politie had de straat afgezet. De auto’s die stonden te wachten naar achteren geleid. Een takelwagen laten komen om een geparkeerde auto te verplaatsen. En nu nam een politieman plaats naast de chauffeur. Met vereende krachten, zelf iemand uit het publiek hielp mee, werd de vrachtwagen voorzichtig langs de vuilcontainer geleid. “Hoe kwam het nu dat je hier vast kwam te staan”, vroeg de agent net voor hij uitstapte. Een halfjaar geleden kon ik hier makkelijk langs, maar ik wist niet dat hier een vuilcontainer was geplaatst, zie de vrachtwagenchauffeur verontschuldigend.
“Dat is waar, we gaan eens met de gemeente overleggen wat we daar aan kunnen doen, prettige dag verder.”

Delen op:

“Als je een schip wil bouwen, roep dan geen mannen bij elkaar om hout te verzamelen, het werk te verdelen en orders te geven. In plaats daarvan, leer ze verlangen naar de enorme eindeloze zee.” Een citaat van Antoine de Saint-Exupéry. Dromen doen je besluiten om in actie te komen.

Ik droom van een wereld waarin iedereen tot zijn recht komt. Als kind nam ik bij het begin van de vakantie dat ene plantje mee. Dat plantje dat het niet zo goed deed en door de juffrouw eigenlijk al opgegeven was. Trots kwam ik na de vakantie op school, de groene vingers van mijn moeder hadden weer wonderen gedaan. Mijn droom van 30 miljoen is om een organisatie te starten die mensen laat bloeien. Ieder mens is mooi. Ieder mens heeft potentie, meer dan jij jezelf realiseert. Om onze capaciteiten tot bloei te laten komen, spelen andere mensen vaak een belangrijke rol. Ook de directe omgeving, de wereld waarin we leven bepaalt mee wie we zijn. Daarom is mijn droom om mensen te laten bloeien in samenhang en balans met hun directe omgeving.

De organisatie die ik wil starten gaat investeren in mensen. Wat kan je al niet doen met 30 miljoen. Dan heb je heel snel heel veel mensen om je heen. Maar wat kan je doen zonder al die poen. Kan je jouw droom dan ook realiseren? Kan je er alvast een begin mee maken?

Jawel, natuurlijk kan dat. Gewoon beginnen aan jouw droom. Net als Daan zegt in zijn reactie op mijn blog van vorige week: “Maar wat houdt me nu dan nog tegen?” Bedenk de stappen die je wel alvast kan zetten. Met 30 miljoen lijkt het makkelijker, maar iedere droom is hard werken. Die 30 miljoen doen je durven dromen. Daarna realiseer je bij jezelf dat je heel veel kan doen zonder die poen.

Je droom is je visie, het beeld waar je naar toe wilt.
De weg waarlangs, de manier waarop je die droom wilt realiseren is je missie.
De piketpaaltjes langs die weg, je doelen (kort, midden, lang).

Is dit dan zó makkelijk? Ben je er dan. Natuurlijk niet. De realisatie van je droom is het moeilijkste gedeelte, maar daar gaat dit blog nu niet over. Want zonder droom is het nog veel moeilijker. Dromen zijn als Simon Sineks ‘Why’ achter ieder succesvolle organisatie. Voor een droom kom je je bed uit. Met een droom krijg je mensen mee. Met een droom kan je jouw potentie waarmaken. En daarmee ik de mijne.
Dromen doen je besluiten om in actie te komen.

Delen op: