Monthly Archives: februari 2016

Soft reset, hard reset, fabrieksinstellingen terugzetten, virus en malware verwijderen, trojan killer gebruiken. Alles opnieuw installeren, stappenplan, firmware downloaden, speciale programma’s installeren, root access, custum rom…
Mijn zoons telefoon liep helemaal vast. Als eerste van alles eraf gegooid, maar dat kwam al net zo snel weer terug. Blijkbaar had hij er een virus op zijn telefoon. Zelfs het terugzetten naar de fabrieksinstellingen werkte niet meer. Wat nu?
Een zoektocht op Internet. Ik loop steeds meer vast in de technische details hoe je een telefoon hackt en er een totaal nieuw systeem opzet. Dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon de telefoon herstellen in zijn oude staat. Bijna ten einde raad zie ik op een discussie forum dat het standaard programma ‘Samsung Kies’ genoemd wordt. Kan dat daarmee? Zo simpel?

Bij visualisatie van IT architectuur gebruiken we dan Visio, Powerpoint of de op ArchiMate® gebaseerde tools als Archi of BiZZdesign Architect? De plaatjes uit deze tools komen vaak niet verder dan blokjes en pijltjes plaatjes, als deze van de archimate.nl website. Voor technische onderlegde mensen heeft dit zeker zijn toegevoegde waarde.

Voor de vorming van het gemeenschappelijk beeld en als plaat voor de gezamenlijke discussie zijn deze visualisaties vaak veel te technisch.
Sjako ten Haken maakt veel betere visualisatie voor dit doel met Interactive Dynamic Enterprise Architecture (IDEA). 3D animaties die je van alle kanten kan bekijken.

IDEA is de methode voor architectuurvisualisatie die ontwikkeld is door de ICTU.

IDEA is vrij te gebruiken de visualisaties worden gemaakt in Blender. Blender is de beste open source 3D-suite; deze kun je gratis downloaden op blender.org. Met Blender kun je mooie resultaten boeken, en de leercurve van Blender is erg stijl. Blender heeft veel mogelijkheden, maar is niet eenvoudig te leren. De vraag die op kwam in de laatste VEA werkgroep vergadering was dan ook: Hoe kunnen we IDEA laagdrempeliger maken?

MineCraft is een spel dat onze kinderen spelen. Misschien is dat wel geschikt. Mijn kinderen vragen al tijden of ik dit wil aanschaffen en met hun wil spelen. Ze bouwen er hele 3D werelden in. Architecturen, bouwwerken, grotten. Je kan het zo gek niet bedenken. Waarom dat niet gebruiken voor IT architectuur? Dat gaan we proberen besluiten we in de VEA werkgroep. Sjako stuurt de dag erna een link, dat we niet de enige zijn die denken dat MineCraft meer is dan een spel.

‘Samsung Kies‘ heb ik lang geleden verwijderd van mijn PC, het had geen toegevoegde waarde voor mij. Ik installeer het nu opnieuw, verbind te telefoon met de PC en zet in ‘no time’ de telefoon terug in zijn oorspronkelijke staat.

Delen op:

Mijn dochter zit driftig te pennen. Ze schrijft het een na het andere blaadje vol. Ondertussen vuurt ze in hoog tempo vragen op ons af. Het is zaterdagavond, mijn vrouw en ik zitten rustig op de bank, een beetje kletsend de week door te nemen. Onze dochter is voor ons komen zitten, geknield voor de salontafel. Ze is een boek aan het schrijven. Een gedachte tijdens het eten heeft haar hiertoe aangezet. Ze heeft al een beeld van het verhaal in haar hoofd en probeert dat nu op papier te zetten. Hierbij vraagt ze nu en dan onze hulp. Onze antwoorden vallen soms wel en soms niet in goede aarde. Afhankelijk of het wel of niet in haar beeld van het verhaal past.

Verhalen helpen onze beelden te vertalen naar gesproken woord, zodat we kunnen overbrengen wat we in ons hoofd hebben. Visualiseren van onze gedachten door middel van een verhaal. Bij het overbrengen van je gedachten wil je ook dat het landt bij de ander. Dat de ander precies dat beeld oppikt wat jij wilt overbrengen. Dat maakt dat we bij het creëren van ons verhaal niet alleen rekening moeten houden met het beeld in ‘ons’ hoofd. Ook de beelden in andermans hoofd bepalen of iemand ons beeld begrijpt. Een mooi voorbeeld vind ik de avond die ik bezocht waar een Boliviaanse maaltijd geserveerd zou worden. Gek van lekker eten, kwam ik hongerig aan op de afgesproken locatie. De beelden van prachtig bereidde maaltijden in mijn hoofd. Ik hou erg van de buitenlandse keuken en was voorbereid op het lekkerste exotische eten. De tafels waren karig gedekt, versleten bordjes en smoezelige glazen, dit pasten niet helemaal in het beeld dat ik van de avond had. Niet te snel ontmoedigd probeerde ik de geuren van de komende maaltijd op te vangen. Het was stil.

Na een korte introductie over Bolivia en de heersende armoede onder de straatkinderen aldaar zou de maaltijd beginnen. Eén armzalig hompje oud brood belande op mijn versleten bordje en mijn glas werd gevuld met niet al te helder water. Al gauw bleek dat ik de aankondiging van uiterst goedkope maaltijd totaal verkeerd had begrepen. Mijn beeld van exotische maaltijden had mijn beoordelingsvermogen totaal vertroebeld. En de wens was de vader van de gedachte geworden. Bij goed nalezen van de aankondiging zag ik dat er voldoende hints waren geweest, dat dit een armzalig maaltijd zou worden. Het leven ervaren van de straatkinderen.

Mijn vorige blog eindigde ik met de zin: “Niet het eindbeeld is belangrijk, maar de gezamenlijke reis er naar toe” In deze reis stemmen we de onderlinge beelden af, zodat we één gezamenlijke beeld krijgen van onze reis. Door blijvend af te stemmen kunnen we op koers blijven in de huidige dynamische wereld.

De volgende ochtend zie ik mijn dochter al weer druk schrijvend aan te tafel zitten. Vol trots kijk ik naar haar. Negen jaar en nu al bezig met haar eerste boek.

Delen op:

Vorige week vertelde ik dat het hebben van gezamenlijk doel pas het halve verhaal is. Ik voegde daar aan toe dat een vertrekpunt net zo belangrijk is om niet in een Braziliaanse jungle te belanden.

“Ah, nou snappen we het weer”, hoor ik de IT architecten onder u roepen: “IST en SOL bepalen en dan de stappen daar tussen in. Dan kunnen we stap voor stap van IST naar SOL bewegen.”

Dit is vaak de wereld van de IT architecten. Een hele blauwe wereld om in de kleuren van de Caluwé te spreken. De maakbare wereld. Een veranderaar die er in gelooft dat je een verandering kunt plannen. In mijn ogen zijn veel dingen niet te plannen. Neem nou de man opzoek naar zijn vriend in de Braziliaanse jungle. Als hij het vertrekpunt geweten had, zou hij dan van te voren kunnen plannen hoe hij bij zijn vriend komt? Of zou hij onderweg nog dingen tegen kunnen komen die hij niet voorzien had? Zou zijn weg er achteraf niet heel anders uitgezien hebben dan hij van te voren bedacht had? En dan is zo’n tocht nog redelijk makkelijk te plannen. Het oerwoud, blijft nog wel even het oerwoud, voor zover hij geen ontbossers tegenkomt. En het huis van zijn vriend zal ook niet gelijk heel veel van plaats veranderen.

Met verandertrajecten waar mensen bij betrokken zijn, wordt dit nog wat complexer. In onze huidige dynamisch tijd verandert de wereld constant. Daarbij komt dat wij allen een ander beeld van de werkelijkheid hebben en deze werkelijkheid creëren in interactie met die wereld om ons heen. Iedere interventie in een verandertraject, verandert het traject of hoe het waargenomen wordt door de deelnemers. Eigenlijk verandert de wereld om ons heen al bij de eerste stap die we zetten in het verandertraject. Wij veranderen en beïnvloeden elkaar continue. Mijn voorkeur gaat dan ook uit naar wat de Caluwé de witte veranderaar noemt. Hij die denkt dat veranderingen autonoom gebeuren en de veranderaar slechts tot taak heeft blokkade en obstakels weg te halen. Dit sluit mooi aan bij de Lean poster laatst op mijn werk: De manager wordt geacht blokkades weg te halen, anders wordt hij zelf de blokkade.

“Wat hebben we dan aan een IST en SOL?” hoor ik de blauwe IT architect al vragen.

In een woeste zee ben je op zoek naar een baken waar je op kan sturen. Door gezamenlijk een beeld te creëren van waar je staat en naar toe wil. Heb je een richting. Die richting kun je vasthouden door regelmatig bij te sturen, 0pnieuw te bepalen waar je staat en waar je heen wilt. De richting zal bepalen dat je daar komt waar je wilt zijn. Dit zal vast anders zijn dan wat je dacht toen je vertrok. Maar is dat erg? De wereld is ondertussen veranderd en je verandert mee.

Twee tracks, tijdens onze LAC track van november 2015, die gingen over veranderingen met beelden, kwamen ook beide met dezelfde conclusie. Niet het eindbeeld is belangrijk, maar de gezamenlijke reis er naar toe.

Delen op:

Mag ik een vraag stellen?
“Op een van uw vorige sheets stond: ‘Aanname criteria: Motivatie’.
Wat bedoelt u daarmee? Als vrije school motiveer je jongeren toch juist door de manier van lesgeven en aanbieding van de stof?”
“Nee, wij zijn geen motivatie school, uw kind moet wel gemotiveerd zijn om te willen leren. Daar selecteren wij ook op.”
Doorvragen leiden tot meer onduidelijkheid en verwarring. Dan realiseer ik mij; het vertrekpunt van de school en mijn vertrekpunt zijn anders.

Als vertrekpunten onduidelijk zijn, blijf je langs elkaar heen praten. Hoe belangrijk vertrekpunten wordt onderstreept in het verhaal van de man die zijn vriend in de Braziliaanse jungle gaat opzoeken. Een harde les over het belang van gelijke vertrekpunten kreeg ik tijdens sociale academie tijd eind jaren ’70. Het was sociaal wenselijk om het met elkaar eens te zijn. We wilden allemaal een betere wereld. Over dat soort globale vertrekpunten was men het snel eens. In de uitwerking naar een meer praktische aanpak bleef de discussie vaak eindeloos steken. Daarbij bleek dat we vanuit heel andere vertrekpunten in de discussie zaten.

De halve cirkels van vorige week geven mensen een gezamenlijk beeld van het doel. Belangrijk om samen op weg te gaan. Het is pas het halve verhaal. Als voor iedereen het doel duidelijk is, maar het vertrekpunt niet, belanden we in een Braziliaanse jungle. Wel met kaart en doel, maar zonder te weten waar we zijn. Het is dus net zo belangrijk een gezamenlijk beeld te vormen waar we zijn.

Zo vorm je alweer 2 halve cirkels met de belanghebbende. Eén met het beeld waar we zijn en één met het beeld waar we heen willen. Als iedereen het daar over eens is, wat kan er dan nog mis gaan?

“Zaten niet hier bij de vrije school, omdat we het idee hadden dat onze zoon door het regulier onderwijs gedemotiveerd raakt en daardoor niet geheel tot zijn recht komt?

“Je stelt de verkeerde vragen.” zegt mijn vrouw. Ik denk:”Ik krijg de verkeerde antwoorden.” Na afloop van de bijeenkomst spreken we een leraar aan. Als snel blijken de misverstanden opgelost. Maar thuis gekomen blijkt, wij zijn niet degene die beslissen welke school het wordt.

Delen op:

Half wakker lig ik in mijn bed. Ik tuur in de duisternis. Waarvan ben ik wakker geworden?
Kraken…, piepen…, fluiten…, rammelen. Dakpannen? Wat is dat lawaai?
De eerste februari storm raast rond ons huis. Is het raam goed dicht? Is mijn huis wel stevig genoeg? De regen klettert tegen de ramen. Het gaat er heftig aan toe. Het lijkt wel herfst. Ik woel onrustig in mijn bed.

Schoenenwinkels, elektronicaketens en zelfs een groot concern als V&D vallen om. Lege panden en banen staan op de tocht. Een orkaan raast door de winkelstraat. Er verandert echt iets in de retail.
Schoenen en elektronica worden nog wel verkocht, maar het zijn andere online spelers.
De nieuwe technologie is mede de oorzaak van de disruptie. Hebben de ‘oude’ winkels vergeten aan te passen aan de nieuwe technologie? Er is meer aan de hand. Gerlant Lettinga noemt ‘5 trends uit het rapport Het nieuwe Winkelen‘ Zeker drie daarvan zijn volgens mij direct of indirect gekoppeld aan de veranderingen door de nieuwe technologie.
– De consument wil overal en altijd kunnen kopen
– Persoonlijke aandacht wordt steeds belangrijker
– Ken je klant door en door!
Daarbij is de klant nog eens veel mondiger geworden. Gerlant noemt dit de ‘Digitale Super Consument’: “Het internet heeft de consument veranderd in een expert die dagelijks op de hoogte blijft van het laatste nieuws via online en offline bronnen. Zowel websites als sociale media spelen hierbij een rol. …”

De nieuwe technologie verbindt ons. We wisselen dagelijks ideeën uit. We vormen groepjes op basis van deze ideeën of interesse. De grens van ons werk is allang niet meer beperkt tot onze werkgever. Er ontstaat steeds meer een netwerk maatschappij. Bedrijven die dat faciliteren overleven deze tijd van disruptie: “Exponentiële organisaties vragen om een andere stijl van leidinggeven en vragen om kleine, zelfstandige en flexibele teams. Zorg dat iedereen zichzelf organiseert en stuurt, meer samenwerkt en sneller leert.” aldus Yuri van Geest.

Met de werkgroep VEA bedachten we hoe IT architecten dit binnen bedrijven zouden kunnen faciliteren. Daarop doordenkend kwam ik tot de verbinding van netwerken op basis van inhoud en niet hiërarchie. Het is pas een eerste gedachte kronkel:

“Kloink” ik zit rechtop in bed. Er vloog iets tegen de ramen. Ik overweeg wat ik nu nog kan doen…
Afwachten, tot de storm voorbij geraasd is. Gelukkig is nog helemaal geen februari storm. Het is pas januari, dan zal de wind wel zo gaan liggen. Morgen zal ik mijn huis beter voorbereiden op de volgende storm. En met een minuutje ben ik weer in dromenland.

Delen op: