Langzaam haal ik mijn voet van het gaspedaal. De auto’s voor me komen dichterbij, veel rode remlichten. Dan doven de remlichten en we gaan weer in gang. Maar niet voor lang. Het rood, licht op voor mij. Dit patroon blijft zich nog wel even herhalen. Het is druk op de weg naar huis. Na een tijdje realiseer ik me: “Mijn voet is boven het gaspedaal en niet boven de rem”.
In projecten blijf ik ook altijd doorgaan. Zo nu en dan het gas eraf, even rustig kijken, waar ontstaat de ruimte en dan weer verder. De sfeer, die ik ervaar bij binnenkomst van een project, is er een van: “We moeten verder, snel we raken achterop”. Vol het gas erop om er vervolgens achter te komen dat we met z’n allen stil staan en niemand weet waar het door komt…
Die verspilling van brandstof, iedere keer als je remt. Als Hagenaar ben ik zuinig en wil ik mijn vaart graag benutten. Na het remmen moet je altijd weer optrekken en dat kost geld.
Doorstroming…Hoe hou je de vaart in projecten? Niet de deadline of de milesstone zijn de belangrijkste drivers, maar de voortgang. Is iedereen bezig? Zijn we goed op weg? Weet iedereen wat er verwacht wordt of worden er obstakels ervaren die de doorgang beletten. Volgens de Léon de Caluwé ben ik dan een witte veranderaar. Iemand die uitgaat van de autonome verandering en alleen blokkades verwijdert. Een beetje uit het lied van John Lennon: “Life is what happens to you while you’re busy making other plans” in het liedje Beautiful boy(min 2:16).
Werkt het? Ik ervaar van wel, bv in één van mijn ervaringen hieronder:
“Kom als-je-blief hier naar toe! Ik word gek van die lui”. “Ze werken niet mee, ik krijg geen informatie en de deadline nadert”. “Nog 4 maanden dan moet de migratie van de systemen klaar zijn. Dat halen we nooit meer. Alles staat stil.”
“Ik?” “Wat denk je dat ik kan doen, ik ben toch geen crisis manager.”
“Ga met ze praten, zorg dat er iets gebeurt, nu staat het stil.”
Ik ben gaan praten en vooral vragen stellen. Is er wat aan de hand? Geen fouten zoeken, maar openingen vinden. Geen harde beslissingen vragen, maar obstakels opruimen en mensen verbinden. Als vanzelf ging het lopen en na 4 maanden was alles gebeurt en meer. Wat had ik nu eigenlijk gedaan. Na de grote migratiegolf was ik voor mijn gevoel wel klaar. Veel meer dan de planning bijhouden deed ik niet meer. Ik ging naar de projectmanager en vroeg of ik kon gaan.
“Je bent de enige echte consultant hier” kreeg ik als compliment van deze project manager. “Je bent de enige die echt luistert en je mag nog niet weg.” “Als er wat gebeurt krijg jij antwoord en ik niet.”
Alle remlichten springen weer aan en iemand voegt ineens voor mij in. Nu moet ook echt hard remmen, shit. Hé, een gaatje, gauw naar rechts, daar rijdt het nog een beetje. Gas erbij, effe asociaal zijn. Ook ik blijft maar een mens hé, die ook zo snel mogelijk thuis wil zijn.
Zit jouw voet boven de rem of het gaspedaal?
Laat het me weten in het commentaarveld hieronder.
Delen op:
