Bestaat er een dier dat zichzelf aanpast aan zijn leefomgeving? De mens niet meegerekend. Een kameleon kan heel mooi één worden met zijn omgeving, maar kan hij overleven in woestijn of poolgebied. Katachtigen, als soort, komen al aardig in de buurt. Katten komen bijna overal op aarde voor. De verschillende soorten zijn aangepast aan hun omgeving. De individuele kat kan zich niet aanpassen als zijn leefomgeving verandert. Zo zijn er dus katten die met uitsterven worden bedreigd.
Computersystemen, zoals beschreven in mijn vorige blog, kunnen zichzelf, net als een individuele kat, niet aanpassen aan hun omgeving. Nu nog maakt de voortdurende veranderende werkelijkheid, bijv. nieuwe wetgeving, dat computersystemen steeds aangepast moeten worden. Zou het niet handig zijn als computers die werkelijkheid zelf konden waarnemen en zichzelf daaraan aanpassen? Er zijn ontwikkelingen die hier op lijken, bijvoorbeeld de aanpassingen van de website naar aanleiding van je surfgedrag.
Computers gaan steeds meer onze persoonlijke werkelijkheid benaderen. Wij gaan ons steeds meer baseren op wat de computer ons voorspiegelt. Zo komt er een moment waar er geen onderscheid meer te maken is tussen mij en mijn computer alter ego
We zijn nog niet zover, maar volgens sommige informatici krijg je ooit een computersysteem als een ‘verbeterde’ uitgave van de mens. Wat ‘beter’ is laat ik nog even in het midden. Het lijkt nu nog een utopie, maar in de jaren negentig van de vorige eeuw was ook zo’n discussie. Of een computer ooit zo goed zou kunnen schaken als een mens. “Het schaakspel is veel te complex voor een computer”, zeiden velen. De discussie is gestopt nadat: Deep blue het wint van Kasparov
Uiteindelijk is het ook niet van belang of computersystemen ‘beter’ worden dan mensen. Maar hoe wij als mensen omgaan met steeds ‘slimmer’ wordende computers. Laten we ons straks rijden in de zelf rijdende auto van Google. En wat als de computers beter kunnen leren van de interactie met personen dan wij dat als mens zelf kunnen? Wie neemt dan de beslissing? In 2013 kondigde IBM aan dat oncologen van the Maine Center for Cancer in New York Watson supercomputer gingen inzetten voor de aanbeveling van behandeling voor longkanker. De computer kan veel meer informatie doorgronden dan waar mensen toe in staat zijn. En zo op vele gebieden betere beslissingen nemen. Misschien straks ook wel over hoe we computers verder ontwikkelen.
Een zichzelf ontwikkelende computer, die misschien ooit alle beslissingen van ons overneemt? Waar trekken wij de grens? Of juist niet en laten we ook deze beslissing aan de computer.
En katten, als de met uitsterven bedreigde Sumatraanse tijger zich zou kunnen aanpassen om te overleven in een stedelijke jungle als New York, zou dat een goede ontwikkeling zijn?
Dit blog is wederom geïnspireerd op de dialoog met Frans van Koppen Bedrijfsarchitect bij Ordina.
Delen op:
Laurent, weer een stuk dat mij aan het denken zet. Ik wacht even af met een inhoudelijke reactie maar dacht dat je deze twee links interessant zou kunnen vinden:
The RSA: panel on Where Can Technology Take Us
Computers might be joining your board of directors (via The Open Group)