In hemelsnaam, wat gebeurt hier? Hoe moet ik mij dat voorstellen? Soms houdt het op en gaat het mijn inbeeldingsvermogen te boven. In mijn ogen is geen enkele vergelijking hier op zijn plaats. Toch tolt mijn hoofd en ben ik constant opzoek naar beelden.
Beelden die mij altijd houvast bieden om complexe situaties te begrijpen. Beelden die inzicht geven in niet tastbare begrippen als liefde, vertrouwen, doorzettingsvermogen en trouw. Maar haat, niets ontziende haat. Wat kan ik daarmee? Of is het wel haat? Er sprak geen emoties van hun gezichten. De gezichten van de mannen die de kalasjnikovs keer op keer leegschoten.
Mijn blog zou gaan over mijn ervaring met positieve psychologie. Maar mijn hoofd zit vol met vragen. Waarom heeft dit zo’n inpakt op mij en niet de mensen van dorpen in Nigeria die afgeslacht werden door Boko Haram. Hoe komt iemand tot zo’n daad? Gek, gebrainwasht zeggen mijn kinderen, voor hen is het niet zo moeilijk. Gaan zij voor de beloofde beloning in het volgend leven? Dagen na de schietpartij krijgen sommige daders een gezicht. Gewone mensen eigenlijk net zoals jij en ik. Ik kan het niet geloven. Wat beweegt iemand tot zo’n daad?
Mijn voorstellingsvermogen houdt helemaal op als ik de verhalen lees over wat er gebeurt in Le Bataclan. Kun je dan nog verder leven? Vele verwoorden het als onrecht, dat zij het overleefd hebben en andere niet. De gruwel in je hoofd, ik heb er gelukkig geen ervaring mee.
Mijn kracht is het delen van mijn ervaring. Mijn beelden van complexe zaken delen met andere en samen tot nieuwe inzichten te komen. Vandaag lukt het even niet. Dit gaat mijn inbeeldingsvermogen te boven. Toch moeten we er samen uitkomen, geweld is nooit de oplossing. Ook al klinkt dit als een cliché een betere wereld maken we samen en niet alleen.
Woorden schieten inderdaad te kort…..