Mijn dochter zit driftig te pennen. Ze schrijft het een na het andere blaadje vol. Ondertussen vuurt ze in hoog tempo vragen op ons af. Het is zaterdagavond, mijn vrouw en ik zitten rustig op de bank, een beetje kletsend de week door te nemen. Onze dochter is voor ons komen zitten, geknield voor de salontafel. Ze is een boek aan het schrijven. Een gedachte tijdens het eten heeft haar hiertoe aangezet. Ze heeft al een beeld van het verhaal in haar hoofd en probeert dat nu op papier te zetten. Hierbij vraagt ze nu en dan onze hulp. Onze antwoorden vallen soms wel en soms niet in goede aarde. Afhankelijk of het wel of niet in haar beeld van het verhaal past.
Verhalen helpen onze beelden te vertalen naar gesproken woord, zodat we kunnen overbrengen wat we in ons hoofd hebben. Visualiseren van onze gedachten door middel van een verhaal. Bij het overbrengen van je gedachten wil je ook dat het landt bij de ander. Dat de ander precies dat beeld oppikt wat jij wilt overbrengen. Dat maakt dat we bij het creëren van ons verhaal niet alleen rekening moeten houden met het beeld in ‘ons’ hoofd. Ook de beelden in andermans hoofd bepalen of iemand ons beeld begrijpt. Een mooi voorbeeld vind ik de avond die ik bezocht waar een Boliviaanse maaltijd geserveerd zou worden. Gek van lekker eten, kwam ik hongerig aan op de afgesproken locatie. De beelden van prachtig bereidde maaltijden in mijn hoofd. Ik hou erg van de buitenlandse keuken en was voorbereid op het lekkerste exotische eten. De tafels waren karig gedekt, versleten bordjes en smoezelige glazen, dit pasten niet helemaal in het beeld dat ik van de avond had. Niet te snel ontmoedigd probeerde ik de geuren van de komende maaltijd op te vangen. Het was stil.
Na een korte introductie over Bolivia en de heersende armoede onder de straatkinderen aldaar zou de maaltijd beginnen. Eén armzalig hompje oud brood belande op mijn versleten bordje en mijn glas werd gevuld met niet al te helder water. Al gauw bleek dat ik de aankondiging van uiterst goedkope maaltijd totaal verkeerd had begrepen. Mijn beeld van exotische maaltijden had mijn beoordelingsvermogen totaal vertroebeld. En de wens was de vader van de gedachte geworden. Bij goed nalezen van de aankondiging zag ik dat er voldoende hints waren geweest, dat dit een armzalig maaltijd zou worden. Het leven ervaren van de straatkinderen.
Mijn vorige blog eindigde ik met de zin: “Niet het eindbeeld is belangrijk, maar de gezamenlijke reis er naar toe” In deze reis stemmen we de onderlinge beelden af, zodat we één gezamenlijke beeld krijgen van onze reis. Door blijvend af te stemmen kunnen we op koers blijven in de huidige dynamische wereld.
De volgende ochtend zie ik mijn dochter al weer druk schrijvend aan te tafel zitten. Vol trots kijk ik naar haar. Negen jaar en nu al bezig met haar eerste boek.
Delen op:
Laurent,
Mag ik mij alvast aanmelden voor de eerste editie.
Aansluitend op je punt. Een mens ziet wat hij gelooft. In de jaren 60 werd nog wel eens een tot dan toe verborgen gemeenschap van mensen in Afrika ontdekt. De ontdekkers namen een lid mee naar New York en leidde hem daar rond. Na afloop werd met handen en voeten aan hem gevraagd wat hij allemaal gezien had en hem het meeste was opgevallen. Met een gelukkige glimlach toonde hij de banaan die zijn ontdekkers voor hem op een markt hadden gekocht.
Het blijft een op het oog moeilijk proces om beelden van mensen over elkaar te leggen. Ik weet zeker dat het beeld dat ik in mijn hoofd heb nooit voor de volle 100% in jouw hoofd komt. Dit heeft te maken met verschillen in herinneringen, ideeën en vooral overtuigingen. Waarvan de onbewuste overtuigingen nog wel het sterkst en het moeilijkst te achterhalen zijn. Visualisatie is een goed hulpmiddel om beelden expliciet te maken, te kijken waar overeenkomsten en verschillen zitten en nader tot elkaar te komen.
Gezamenlijk werken aan een visualisatie heeft mij altijd het meeste energie gegeven. Dus inderdaad de weg is belangrijker dan het einddoel.
Tekstueel je verhaal overbrengen is lastig waterdicht te maken zodat de ontvanger ook dat leest wat jij voor ogen had. Visualiseren kan hierbij helpen. Maar soms is het juist dat wat een ander tussen de regels door leest wat een verhaal interessant maakt.
Het Boliviaans eten deed me denken aan een sketch uit het klokhuis, waarbij gasten ook hun verwachting moesten bijstellen en heel duidelijk werd hoe oneerlijk het op de wereld verdeeld is.