Category Archives: Blog

Mijn dochter zit driftig te pennen. Ze schrijft het een na het andere blaadje vol. Ondertussen vuurt ze in hoog tempo vragen op ons af. Het is zaterdagavond, mijn vrouw en ik zitten rustig op de bank, een beetje kletsend de week door te nemen. Onze dochter is voor ons komen zitten, geknield voor de salontafel. Ze is een boek aan het schrijven. Een gedachte tijdens het eten heeft haar hiertoe aangezet. Ze heeft al een beeld van het verhaal in haar hoofd en probeert dat nu op papier te zetten. Hierbij vraagt ze nu en dan onze hulp. Onze antwoorden vallen soms wel en soms niet in goede aarde. Afhankelijk of het wel of niet in haar beeld van het verhaal past.

Verhalen helpen onze beelden te vertalen naar gesproken woord, zodat we kunnen overbrengen wat we in ons hoofd hebben. Visualiseren van onze gedachten door middel van een verhaal. Bij het overbrengen van je gedachten wil je ook dat het landt bij de ander. Dat de ander precies dat beeld oppikt wat jij wilt overbrengen. Dat maakt dat we bij het creëren van ons verhaal niet alleen rekening moeten houden met het beeld in ‘ons’ hoofd. Ook de beelden in andermans hoofd bepalen of iemand ons beeld begrijpt. Een mooi voorbeeld vind ik de avond die ik bezocht waar een Boliviaanse maaltijd geserveerd zou worden. Gek van lekker eten, kwam ik hongerig aan op de afgesproken locatie. De beelden van prachtig bereidde maaltijden in mijn hoofd. Ik hou erg van de buitenlandse keuken en was voorbereid op het lekkerste exotische eten. De tafels waren karig gedekt, versleten bordjes en smoezelige glazen, dit pasten niet helemaal in het beeld dat ik van de avond had. Niet te snel ontmoedigd probeerde ik de geuren van de komende maaltijd op te vangen. Het was stil.

Na een korte introductie over Bolivia en de heersende armoede onder de straatkinderen aldaar zou de maaltijd beginnen. Eén armzalig hompje oud brood belande op mijn versleten bordje en mijn glas werd gevuld met niet al te helder water. Al gauw bleek dat ik de aankondiging van uiterst goedkope maaltijd totaal verkeerd had begrepen. Mijn beeld van exotische maaltijden had mijn beoordelingsvermogen totaal vertroebeld. En de wens was de vader van de gedachte geworden. Bij goed nalezen van de aankondiging zag ik dat er voldoende hints waren geweest, dat dit een armzalig maaltijd zou worden. Het leven ervaren van de straatkinderen.

Mijn vorige blog eindigde ik met de zin: “Niet het eindbeeld is belangrijk, maar de gezamenlijke reis er naar toe” In deze reis stemmen we de onderlinge beelden af, zodat we één gezamenlijke beeld krijgen van onze reis. Door blijvend af te stemmen kunnen we op koers blijven in de huidige dynamische wereld.

De volgende ochtend zie ik mijn dochter al weer druk schrijvend aan te tafel zitten. Vol trots kijk ik naar haar. Negen jaar en nu al bezig met haar eerste boek.

Delen op:

Vorige week vertelde ik dat het hebben van gezamenlijk doel pas het halve verhaal is. Ik voegde daar aan toe dat een vertrekpunt net zo belangrijk is om niet in een Braziliaanse jungle te belanden.

“Ah, nou snappen we het weer”, hoor ik de IT architecten onder u roepen: “IST en SOL bepalen en dan de stappen daar tussen in. Dan kunnen we stap voor stap van IST naar SOL bewegen.”

Dit is vaak de wereld van de IT architecten. Een hele blauwe wereld om in de kleuren van de Caluwé te spreken. De maakbare wereld. Een veranderaar die er in gelooft dat je een verandering kunt plannen. In mijn ogen zijn veel dingen niet te plannen. Neem nou de man opzoek naar zijn vriend in de Braziliaanse jungle. Als hij het vertrekpunt geweten had, zou hij dan van te voren kunnen plannen hoe hij bij zijn vriend komt? Of zou hij onderweg nog dingen tegen kunnen komen die hij niet voorzien had? Zou zijn weg er achteraf niet heel anders uitgezien hebben dan hij van te voren bedacht had? En dan is zo’n tocht nog redelijk makkelijk te plannen. Het oerwoud, blijft nog wel even het oerwoud, voor zover hij geen ontbossers tegenkomt. En het huis van zijn vriend zal ook niet gelijk heel veel van plaats veranderen.

Met verandertrajecten waar mensen bij betrokken zijn, wordt dit nog wat complexer. In onze huidige dynamisch tijd verandert de wereld constant. Daarbij komt dat wij allen een ander beeld van de werkelijkheid hebben en deze werkelijkheid creëren in interactie met die wereld om ons heen. Iedere interventie in een verandertraject, verandert het traject of hoe het waargenomen wordt door de deelnemers. Eigenlijk verandert de wereld om ons heen al bij de eerste stap die we zetten in het verandertraject. Wij veranderen en beïnvloeden elkaar continue. Mijn voorkeur gaat dan ook uit naar wat de Caluwé de witte veranderaar noemt. Hij die denkt dat veranderingen autonoom gebeuren en de veranderaar slechts tot taak heeft blokkade en obstakels weg te halen. Dit sluit mooi aan bij de Lean poster laatst op mijn werk: De manager wordt geacht blokkades weg te halen, anders wordt hij zelf de blokkade.

“Wat hebben we dan aan een IST en SOL?” hoor ik de blauwe IT architect al vragen.

In een woeste zee ben je op zoek naar een baken waar je op kan sturen. Door gezamenlijk een beeld te creëren van waar je staat en naar toe wil. Heb je een richting. Die richting kun je vasthouden door regelmatig bij te sturen, 0pnieuw te bepalen waar je staat en waar je heen wilt. De richting zal bepalen dat je daar komt waar je wilt zijn. Dit zal vast anders zijn dan wat je dacht toen je vertrok. Maar is dat erg? De wereld is ondertussen veranderd en je verandert mee.

Twee tracks, tijdens onze LAC track van november 2015, die gingen over veranderingen met beelden, kwamen ook beide met dezelfde conclusie. Niet het eindbeeld is belangrijk, maar de gezamenlijke reis er naar toe.

Delen op:

Mag ik een vraag stellen?
“Op een van uw vorige sheets stond: ‘Aanname criteria: Motivatie’.
Wat bedoelt u daarmee? Als vrije school motiveer je jongeren toch juist door de manier van lesgeven en aanbieding van de stof?”
“Nee, wij zijn geen motivatie school, uw kind moet wel gemotiveerd zijn om te willen leren. Daar selecteren wij ook op.”
Doorvragen leiden tot meer onduidelijkheid en verwarring. Dan realiseer ik mij; het vertrekpunt van de school en mijn vertrekpunt zijn anders.

Als vertrekpunten onduidelijk zijn, blijf je langs elkaar heen praten. Hoe belangrijk vertrekpunten wordt onderstreept in het verhaal van de man die zijn vriend in de Braziliaanse jungle gaat opzoeken. Een harde les over het belang van gelijke vertrekpunten kreeg ik tijdens sociale academie tijd eind jaren ’70. Het was sociaal wenselijk om het met elkaar eens te zijn. We wilden allemaal een betere wereld. Over dat soort globale vertrekpunten was men het snel eens. In de uitwerking naar een meer praktische aanpak bleef de discussie vaak eindeloos steken. Daarbij bleek dat we vanuit heel andere vertrekpunten in de discussie zaten.

De halve cirkels van vorige week geven mensen een gezamenlijk beeld van het doel. Belangrijk om samen op weg te gaan. Het is pas het halve verhaal. Als voor iedereen het doel duidelijk is, maar het vertrekpunt niet, belanden we in een Braziliaanse jungle. Wel met kaart en doel, maar zonder te weten waar we zijn. Het is dus net zo belangrijk een gezamenlijk beeld te vormen waar we zijn.

Zo vorm je alweer 2 halve cirkels met de belanghebbende. Eén met het beeld waar we zijn en één met het beeld waar we heen willen. Als iedereen het daar over eens is, wat kan er dan nog mis gaan?

“Zaten niet hier bij de vrije school, omdat we het idee hadden dat onze zoon door het regulier onderwijs gedemotiveerd raakt en daardoor niet geheel tot zijn recht komt?

“Je stelt de verkeerde vragen.” zegt mijn vrouw. Ik denk:”Ik krijg de verkeerde antwoorden.” Na afloop van de bijeenkomst spreken we een leraar aan. Als snel blijken de misverstanden opgelost. Maar thuis gekomen blijkt, wij zijn niet degene die beslissen welke school het wordt.

Delen op:

Half wakker lig ik in mijn bed. Ik tuur in de duisternis. Waarvan ben ik wakker geworden?
Kraken…, piepen…, fluiten…, rammelen. Dakpannen? Wat is dat lawaai?
De eerste februari storm raast rond ons huis. Is het raam goed dicht? Is mijn huis wel stevig genoeg? De regen klettert tegen de ramen. Het gaat er heftig aan toe. Het lijkt wel herfst. Ik woel onrustig in mijn bed.

Schoenenwinkels, elektronicaketens en zelfs een groot concern als V&D vallen om. Lege panden en banen staan op de tocht. Een orkaan raast door de winkelstraat. Er verandert echt iets in de retail.
Schoenen en elektronica worden nog wel verkocht, maar het zijn andere online spelers.
De nieuwe technologie is mede de oorzaak van de disruptie. Hebben de ‘oude’ winkels vergeten aan te passen aan de nieuwe technologie? Er is meer aan de hand. Gerlant Lettinga noemt ‘5 trends uit het rapport Het nieuwe Winkelen‘ Zeker drie daarvan zijn volgens mij direct of indirect gekoppeld aan de veranderingen door de nieuwe technologie.
– De consument wil overal en altijd kunnen kopen
– Persoonlijke aandacht wordt steeds belangrijker
– Ken je klant door en door!
Daarbij is de klant nog eens veel mondiger geworden. Gerlant noemt dit de ‘Digitale Super Consument’: “Het internet heeft de consument veranderd in een expert die dagelijks op de hoogte blijft van het laatste nieuws via online en offline bronnen. Zowel websites als sociale media spelen hierbij een rol. …”

De nieuwe technologie verbindt ons. We wisselen dagelijks ideeën uit. We vormen groepjes op basis van deze ideeën of interesse. De grens van ons werk is allang niet meer beperkt tot onze werkgever. Er ontstaat steeds meer een netwerk maatschappij. Bedrijven die dat faciliteren overleven deze tijd van disruptie: “Exponentiële organisaties vragen om een andere stijl van leidinggeven en vragen om kleine, zelfstandige en flexibele teams. Zorg dat iedereen zichzelf organiseert en stuurt, meer samenwerkt en sneller leert.” aldus Yuri van Geest.

Met de werkgroep VEA bedachten we hoe IT architecten dit binnen bedrijven zouden kunnen faciliteren. Daarop doordenkend kwam ik tot de verbinding van netwerken op basis van inhoud en niet hiërarchie. Het is pas een eerste gedachte kronkel:

“Kloink” ik zit rechtop in bed. Er vloog iets tegen de ramen. Ik overweeg wat ik nu nog kan doen…
Afwachten, tot de storm voorbij geraasd is. Gelukkig is nog helemaal geen februari storm. Het is pas januari, dan zal de wind wel zo gaan liggen. Morgen zal ik mijn huis beter voorbereiden op de volgende storm. En met een minuutje ben ik weer in dromenland.

Delen op:

“Is hier dan echt een leeuw binnen?” “En hier een brullende stier?”
“Nee, dat is slechts de naam.”
De buitenaardse vreemdeling wordt langs de verschillende herbergen geleid en spreekt zijn verbazing uit over de namen. “Waar zijn die leeuw en stier?”, vraagt hij zich af
“Waarom zetten ze dat op de gevel, als je het binnen geen leeuw of stier aantreft?”
“Het is nu eenmaal populair om je herberg een dierennaam te geven.” De verbazing van de vreemdeling uit dit stripverhaal wat ik ooit las, is het enige wat mij is bijgebleven.

We geven nog steeds namen aan zaken, waarvan het maar de vraag is of het de lading dekt. Gezond voedsel heet ineens superfood. Vaak al bestaande computersystemen werden ineens Cloud computers genoemd. En veel Big Data systemen bestonden ook al, voordat de term was uitgevonden.

Is dit visualisatie? (Zonder de gele bollen, die zijn nodig voor de uitleg)

Gebruikt men hier visualisatie als hulpmiddel, zoals de kop van het artikel waar deze visualisatie bij hoort suggereert? “Visualisatie als hulpmiddel om innovatie mogelijkheden te identificeren. Innoveren door elkaar te begrijpen.” Wat doe ik als iemand mij een artikel over visualisatie stuurt? Dan kijk ik eerst naar de plaatjes en dan naar de tekst. En dat viel tegen.

Wat is visualisatie voor mij?
Voor mij is dat beelden creëren in iemand hoofd. Marketing en reclame maken hier gebruik van om het ideale beeld van hun product in ons hoofd te krijgen. Ik gebruik het als ‘gewone’ communicatie niet werkt. Als ik merk dat iemand me niet goed begrijp. Zoek ik naar een gezamenlijk beeld dat we wel alle 2 begrijpen. Beeldspraak noem ik dat. Beeldspraak is altijd een uitstapje naar de beeldende wereld, waar je niet wilt blijven hangen. De fantasie is oneindig en daarin kun je elkaar altijd wel vinden, maar ook net zo snel weer kwijtraken. Een kort uitstapje kan voor verheldering zorgen, maar je wilt je oorspronkelijke bedoeling niet kwijtraken. Vandaar dat ik stapje voor stapje terug keer naar de gewone communicatie. Waarin we elkaar dan weer wel begrijpen.

In de IT, waar ik ook werk, is er op dit moment grote behoefte aan goede communicatie. Technisch gezien kunnen we het vaak wel voor elkaar krijgen. Het mislukken van IT projecten heeft meestal een menselijke oorzaak, die is terug te voeren op communicatie. Ook het aangehaalde artikel begint hiermee. Wat zij doen is niet eens zo slecht. Want in plaats van dikke rapporten, zetten ze alles op één vel. Dit help zeker de communicatie te verbeteren. Is het visualisatie? Is het belangrijk of het visualisatie is? Dat niet, maar als je het zo noemt vind ik dat het visueel ook aantrekkelijk moet zijn. Zoals ik beschrijf in mijn blogs over infographics. Anders wordt visualisatie net als superfood een mode woord. Jij doet toch ook aan visualisatie?

Share on:

Ik klap de laptop dicht en leg hem op de stoel. Terwijl ik dit doe, stoot ik met de geheugenkaart tegen de stoel. De geheugenkaart vliegt onder mijn bed. Onder mijn bed staan allemaal platte rolcontainers. Daar moet de geheugenkaart onder liggen. Ik probeer de containers 1 voor 1 op te tillen om de geheugenkaart er onderuit te halen. Tot mijn verbazing zie ik onder geen van de containers de geheugenkaart liggen.

Dan heb ik hem waarschijnlijk met de wieltjes weer onder een andere geduwd. Ik schuif het bed opzij zodat ik meer ruimte heb om er onder te komen. Een voor een kijk ik nog eens onder alle containers. Dit keer let ik er extra op dat de geheugenkaart niet achter een wieltje ligt en ongezien verschoven wordt. Weer niks te zien. Ik controleer de laptop of de geheugenkaart er werkelijk uit is en dat blijkt het geval. Ik kijk aan de andere kant van het bed of de geheugenkaart misschien helemaal doorgeschoven is. Alles zonder resultaat.

Dan maar alles onder het bed vandaan halen.

Bij de tweede container die ik onder het bed vandaan haal, zie ik het geheugenkaart kaartje OP de container liggen. Hoe een foute aanname het zoekproces beïnvloedt…

Heb je dit ook wel eens, dat je jezelf helemaal op het verkeerde spoor zet?

Delen op:

“Hooo, stop idxxxt, je rijdt de vuilcontainer omver”
Een veel te lange vrachtwagen probeert de bocht te nemen in de Keizerstraat.
Na enkele keren steken kan hij niet meer vooruit of achteruit. De rij met auto’s achter hem wordt steeds langer. Menig automobilist wordt ongeduldig en laat de claxon klinken. Het publiek wordt talrijker en gaat zich er mee steeds heftiger mee bemoeien. De sfeer wordt grimmiger.
“Dat kon je toch zien! “Dat haal je nooit” “Hoe kan je dat nou doen!” “Ik bel de politie.”
Zwaailichten van verschillende politieauto’s komen dichterbij. Politieagenten stappen uit. Terwijl ze naderbij komen zie je hun wapenstok, pepperspray en holster aan hun riem hangen. Hier gaan de zaken op orde gesteld worden. “Pak je bonnenboekje maar alvast, hier staat iemand fout geparkeerd, roep een omstander.”

Bij een vorige werkgever hadden we op de gang 2 afdelingen. De ene werd geleid door een echte manager. Hij wist alles. Iedereen kon hem raadplegen. Hij duldde geen tegenspraak en verwachte van iedereen het zelfde hoge niveau als hij zelf bezat. Fouten werden niet getolereerd, dat was een zwakte, dan kon je bij wijze van spreken gelijk vertrekken. Als de unit directeur langs kwam kon de manager altijd tot op detail niveau vertellen hoe het ervoor stond. Hij had zijn zaakjes op orde.
De andere afdeling had een heel ander soort manager. Deze delegeerde de verantwoording. Ieder had zijn eigen professionaliteit en verantwoordelijkheid. Zaken werden vaak besproken. Input van een ieder werd verwacht en serieus genomen. Fouten waren leermomenten. “Hoe lossen we het op?”, was de eerste vraag. Daarna kwam de analyse hoe de fout gemaakt was en hoe deze voortaan voorkomen kon worden.
De unit directeur kwam ook bij deze afdeling langs. Toen hij een vraag aan de manager stelde kon deze niet gelijk ieder detail vertellen. Er werd iemand bij geroepen, die er vervolgens weer een ander bijhaalde. Uiteindelijk kreeg de unit directeur het hele verhaal te horen. Hij fronste zijn wenkbrauwen.

Waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Iedere dag nemen we vele beslissingen in ons werk. Nemen we deze weg of pakken we toch een andere afslag. Hoe gaan we met die fouten om? Toen er iets gigantisch mis liep waar beide afdelingen bij betrokken waren, kwam de unit directeur er achter dat de sfeer op beide afdelingen volkomen anders was. Op de ene afdeling was het net een bijenkorf. Het zoemde er. Iedereen was er druk bezig, onderzoeken analyseren en overleggen. Hoe kon dit probleem zo snel mogelijk opgelost worden. Op een ander afdeling heerste een ijzige stilte. Iedereen zat verscholen achter zijn bureau, er bijna onder. “Wie heeft er hier een stommiteit begaan”. De manager kwam bulderend de gang op. Op zoek naar de schuldigen. De unit directeur fronste opnieuw zijn wenkbrauwen.

“Mijn collega komt even naast u zitten, dan kunnen we door de portofoon elkaar verstaan”. De politie had de straat afgezet. De auto’s die stonden te wachten naar achteren geleid. Een takelwagen laten komen om een geparkeerde auto te verplaatsen. En nu nam een politieman plaats naast de chauffeur. Met vereende krachten, zelf iemand uit het publiek hielp mee, werd de vrachtwagen voorzichtig langs de vuilcontainer geleid. “Hoe kwam het nu dat je hier vast kwam te staan”, vroeg de agent net voor hij uitstapte. Een halfjaar geleden kon ik hier makkelijk langs, maar ik wist niet dat hier een vuilcontainer was geplaatst, zie de vrachtwagenchauffeur verontschuldigend.
“Dat is waar, we gaan eens met de gemeente overleggen wat we daar aan kunnen doen, prettige dag verder.”

Delen op:

“Als je een schip wil bouwen, roep dan geen mannen bij elkaar om hout te verzamelen, het werk te verdelen en orders te geven. In plaats daarvan, leer ze verlangen naar de enorme eindeloze zee.” Een citaat van Antoine de Saint-Exupéry. Dromen doen je besluiten om in actie te komen.

Ik droom van een wereld waarin iedereen tot zijn recht komt. Als kind nam ik bij het begin van de vakantie dat ene plantje mee. Dat plantje dat het niet zo goed deed en door de juffrouw eigenlijk al opgegeven was. Trots kwam ik na de vakantie op school, de groene vingers van mijn moeder hadden weer wonderen gedaan. Mijn droom van 30 miljoen is om een organisatie te starten die mensen laat bloeien. Ieder mens is mooi. Ieder mens heeft potentie, meer dan jij jezelf realiseert. Om onze capaciteiten tot bloei te laten komen, spelen andere mensen vaak een belangrijke rol. Ook de directe omgeving, de wereld waarin we leven bepaalt mee wie we zijn. Daarom is mijn droom om mensen te laten bloeien in samenhang en balans met hun directe omgeving.

De organisatie die ik wil starten gaat investeren in mensen. Wat kan je al niet doen met 30 miljoen. Dan heb je heel snel heel veel mensen om je heen. Maar wat kan je doen zonder al die poen. Kan je jouw droom dan ook realiseren? Kan je er alvast een begin mee maken?

Jawel, natuurlijk kan dat. Gewoon beginnen aan jouw droom. Net als Daan zegt in zijn reactie op mijn blog van vorige week: “Maar wat houdt me nu dan nog tegen?” Bedenk de stappen die je wel alvast kan zetten. Met 30 miljoen lijkt het makkelijker, maar iedere droom is hard werken. Die 30 miljoen doen je durven dromen. Daarna realiseer je bij jezelf dat je heel veel kan doen zonder die poen.

Je droom is je visie, het beeld waar je naar toe wilt.
De weg waarlangs, de manier waarop je die droom wilt realiseren is je missie.
De piketpaaltjes langs die weg, je doelen (kort, midden, lang).

Is dit dan zó makkelijk? Ben je er dan. Natuurlijk niet. De realisatie van je droom is het moeilijkste gedeelte, maar daar gaat dit blog nu niet over. Want zonder droom is het nog veel moeilijker. Dromen zijn als Simon Sineks ‘Why’ achter ieder succesvolle organisatie. Voor een droom kom je je bed uit. Met een droom krijg je mensen mee. Met een droom kan je jouw potentie waarmaken. En daarmee ik de mijne.
Dromen doen je besluiten om in actie te komen.

Delen op:

“Op vakantie gaan, het huis repareren en een feest vieren.”
“Wat zou jij doen als je 30 miljoen wint in de staatsloterij.”
“Onzin we winnen toch niks.”
“Ok, hypothetisch dan, wat zou je verder doen.”
“Zomerhuisje, pensioenpotje, studiegeld kinderen”

“En verder, je hebt zeker nog 29 miljoen over…”
Ieder van onze kinderen een eigen huis?

“En hoe herinneren ze jou later? Wat heb jij betekend, met 30 miljoen.
“Misschien behoeftige helpen, of euh… een bedrijf voor werkelozen.”

“Mijn dorp doen herleven. Een bibliotheek, een school, boomgaarden, moestuinen, machines voor boeren en bedrijven, waterpartijen, zwemgelegenheid. Een vakantiepark met kleine huisjes. Samen met de mensen van mijn dorp en alle die nu elders wonen. Iedereen verenigen, samen bedenken, uitwerken en het economisch rendabel opzetten.”

Wat een prachtige droom.
We hebben allemaal dromen. Je moet durven te dromen.
Wat zou jij gaan doen als je op 1 januari de hoofdprijs van 30 miljoen wint?

Zijn dromen bedrog of alleen maar een luchtspiegeling op een verveelde zondagmiddag?
Of kan je werkelijk iets met je dromen?

Volgende week over mijn droom en wat je kunt met dromen.
Ondertussen, durf jij te dromen? Dromen wat jij zou doen met 30 miljoen…

Delen op:

“Nee hé!”
De installatie wordt ongedaan gemaakt en de computer keert terug naar het vorige besturingssysteem. Moedeloos kijken we elkaar aan. Daarvoor zitten mijn tante en ik nu al de hele middag achter de computer. Eerst wilde de installatie van Windows 10 al niet starten. Na wat speurwerk op Internet en wat schoonmaak acties op de computer, startte de installatie eindelijk. Op 37% is het dan opeens voorbij. Keurig wordt de vorige toestand, Windows 7 hersteld. Dat is demotiveren. We zijn precies beland op het punt waar we begonnen waren, zonder ons doel te bereiken. Niets voelt zo slecht. Waarom, vraag ik me af?

Een collega wijst me op een video waarin Dan Ariely vertelt over wat ons goed doet voelen op het werk. Het simpel negeren van iemands werk doet de motivatie al enorm slinken. Niet een beetje zoals de meeste mensen in zijn onderzoek vermoeden. Een tikje demotiverender is als je werk voor je ogen vernietigd wordt. Dat gevoel herken ik met Windows 10 installatie.

Andersom werkt het ook en dat sluit mooi aan op mijn blog van 2 weken terug: Positieve psychologie. Op een positieve manier aandacht geven aan iemands werk, levert een enorme motivatiewinst op. Daarbij komt, volgens Dan Ariely dat mensen hun eigen resultaat hoger beoordelen naar mate hun inspanning hoger is, zelfs als het resultaat objectief gezien minder is.
Je zou zeggen dat je mensen niet verder moet aanmoedigen in dit waanbeeld, maar deze conclusie trekt Dan Ariely niet. Hij ziet hierin een les hoe wij als mensen evalueren. Doorgaand op motivatie komt hij aan het eind juist tot de conclusie dat wij in de huidige kenniseconomie juist meer op motivatie moeten sturen dan op efficiëntie. Motivatie dan niet op de Tsjakka manier van positiviteitsgoeroe Emile Ratelband. Maar door echt zin te geven aan het werk op gebied van: betekenis, eigenaarschap, uitdaging, creatie, identiteit en trots.

Dit sluit bijna naadloos aan bij mijn ervaring met groepen. Mensen eigen verantwoordelijkheid en eigenaarschap geven over hun werk. Zelf hun oplossing laten creëren en niet voorschrijven hoe ze iets uitvoeren. Hun eigen uitdaging en beloning laten bepalen. Je waardeert de inspanning in plaats van het resultaat. Maar hoe kom je tot goede resultaten? Zoals hiervoor al aangehaald, naar mate mensen zich meer inspannen, ze zichzelf hoger waarderen, ook als het resultaat minder is. Daar komt de groepsdynamica om de hoek kijken. Doordat mensen in de groep zowel zelf creëren als elkaar evalueren trekt dat de zaak weer recht. Want zoals Dan Ariely laat zien werkt dit bij degene die evalueren juist andersom. Door als leidinggevende ervoor te zorgen dat de motivatie hoog blijft, blijft de energie in de groep ook hoog. Doordat de groep zelf het doel en beloning hebben bepaald, zullen ze dat ook willen bereiken. Zelfsturende groepen.

De week erop zit ik weer bij mijn tante. Enig onderzoek heeft uitgewezen dat het een driver probleem moet zijn. Van de website van een welbekend computer merk downloaden en installeren we alle updates van de drivers inclusief een nieuwe bios. De installatie verloopt vlekkeloos voorbij de 37%. We passeren de 50% en zelf het punt waar alle driver geïnstalleerd zijn. Nu het laatste configuratie stukje. 87% “Nee, hé!!!” @X$X&%

Delen op: