Author Archives: Laurent

Pinguïns leren vliegen. Één van de leuke spelletjes op Internet waar de fantasie losgaat.
Iedereen weet dat het niet kan, maar als we pinguïns nou eens zou vragen of ze het willen leren?

Dat beeld van ‘pinguïns leren vliegen’ ontstond bij het doorlezen van het rapport van de commissie Elias. De aanbeveling 2a zegt: “De Kamer zal zich voorafgaand aan haar politieke keuzes beter moeten verdiepen in de technische uitvoerbaarheid en de doorlooptijden van ICT-projecten….” Terwijl het rapport eerder opmerkt: “De kamer maakt haar controlerende taak niet waar door een gebrek aan interesse voor ICT…” Dat mensen met gebrek aan interesse voor ICT snel afhaken als ICT aan de orde komt, heb ik zelf ondervonden. Verwachten dat je hun interesse voor ICT kan leren, dan niet als…

Gebrek aan interesse in ICT ga je niet oplossen. Je zult dus een taal moeten creëren waarmee je communicatie mogelijk maakt. Een taal die aanspreekt voor zowel ICT ‘er als mensen die geen binding met ICT hebben. Eigenlijk is dit geen ICT probleem. Maar een breder communicatie probleem van mensen uit verschillende vakgebieden, die ieder zo hun eigen vaktaal hebben.

Beeldtaal kan de gemeenschappelijke taal zijn. Door een gezamenlijk beeld te creëren van de gewenste verandering. Kan ieder vanuit het vakgebied de uitdagingen of wensen van dat vakgebied uitdrukken in termen van het gemeenschappelijk beeld. Dit idee van een gemeenschappelijk beeld is ontstaan in de Werkgroep Visuele Enterprise Architectuur (VEA). Zie hiervoor ook mijn blog van 23 februari 2015. Dit gemeenschappelijk beeld zal het centrale thema zijn van onze track, van 5 lezingen, die wij gaan verzorgen op het Landelijk Architectuur Congres (LAC) in november van dit jaar.

Zoals eerder gezegd visualiseren wij voor onszelf als oefening, het rapport van de commissie Elias. Dit doen we met behulp van Dan Roam, de schrijven van boek: ”The back of a napkin”. Als voorproefje een schets van de sluis die in het rapport Elias genoemd wordt. Daarover volgende week meer.

En pinguïns?
Er is inmiddels een reeks aan pinguïn spellen. Spelen tot de late uurtjes: http://www.penguingame.org/

Delen op:

“Koffie”, een moeder komt haar dochter ophalen, een vriendinnetje van mijn dochter. De was ligt op het balkon, die was ik aan het ophangen, toen de bel ging. En is het al vijf uur, ik gaan koken, voor de linzen gaar zijn… Het lijkt wel of alles tegelijk moet gebeuren. Ik ga wel verder met die sollicitatiebrief als de kinderen in bed liggen. Mijn vrouw is 10 dagen naar het buitenland, mijn dagelijkse routine is drastisch veranderd.

Soms merk je dat je dagelijkse routine niet effectief is en dat je graag een aantal dingen wilt veranderen. Na een tijdje merk je dat iedere poging strand in goede bedoelingen. Hoe makkelijk verandert de routine als het moet, waarom is het dan zo moeilijk als je het wilt…
Herkenbaar?

Zolang wijzigingen passen binnen bestaande gewoontes, lukt het vaak nog wel. “Als je iets echt wilt veranderen moet je ook wel wat iets anders gaan doen.” zei laatst acquisitiecoach Jan Boon. Hij vertelde over zijn ervaring met bedrijven die meer omzet verwachten, maar eigenlijk nog steeds hetzelfde deden. Ze vonden het vreemd dat er niks veranderde aan de omzet. Zodra je merkt dat als je écht iets wilt veranderen, dan ontkom je er niet aan om je gewoontes aan te passen. Gewoontes veranderen is heel uitdagend.

Het begint met inzicht, veranderen heeft namelijk niet alleen maar voordelen, je raakt ook iets kwijt. Daarom moet heel helder zijn wat je kwijt raakt en wat je er voor terug krijgt.(What is in for me) Iets kwijt raken is altijd een rouw proces. Dat klinkt misschien wat dramatisch, maar zo is het niet bedoeld. Emotionele stadia’s van een veranderproces zijn vergelijkbaar met een rouw proces.
Ontkenning – Weerstand – Verkenning – Betrokkenheid(Vereenzelvigen)
In het Engels: Denial – Resistance – Exploration – Commitment

Nu is gelijk te zien waarom het veranderen van gewoontes zo uitdagend zijn, ondanks je wil om iets anders te bereiken ontken je in het begin dat je daarvoor iets los moet laten en even later kom je zelfs in opstand… Maar als je echt wilt en de positieve kant van de verandering duidelijk voor ogen hebt begint het  experimenteren en ontdekken. Waarna je uiteindelijk je vereenzelvigt met de benodigde verandering. Uiteindelijk committeer je je er volledig aan.

En dan zit ik ’s avonds tevreden op de bank met mijn vrouw in het buitenland te appen. Alles is goed gegaan. Morgen voor ze thuis komt nog even stofzuigen, de badkamer schoonmaken en … het werk in het huis is ook nooit klaar. De waardering voor het beroep van huisvrouw stijgt alras.

Delen op:

“Ik ga even iets te drinken halen…”
“Oh… interessant en doe je ook nog iets anders?”

Zeggen op een netwerk bijeenkomst dat je werkveld Informatie- en Communicatietechnologie (ICT of kortweg IT) is, zorgt dat er meestal voor dat je gesprekspartner snel afhaakt. Veel mensen op dit soort bijeenkomsten hebben niet zoveel met het soms veel te technische en ingewikkelde werkveld als de IT. En ze zijn niet de enige.

Als je het rapport van de commissie Elias, over IT-projecten bij de overheid er op naslaat staat er letterlijk: “De Kamer maakt haar controlerende taak niet waar door een gebrek aan interesse voor ICT en een gebrek aan deskundigheid op ICT-gebied.”

Dit rapport van 219 pagina (electronische versie) bevat slechts één plaatje. En dit plaatje is ook nog in tweeën gekipt en over 2 pagina verdeeld (blz. 70-71). Ik vraag me af hoe je mensen die zich weinig kunnen voorstellen bij alleen al het woord ICT kunt betrekken met een rapport zonder verbeelding ?

Design thinking
“Design thinking”; dat hebben we nodig. Een proces om tot de verbeelding van de verandering te komen. Dan Roam beschrijft in zijn boek “Back of the Napkin” welk proces hij gebruikt om business veranderingen te visualiseren: Look – See – Imagine – Show. Zoals Dan Roam betoogt zegt een plaatje op een servet vaak meer dan een vuistdik document.

Uitdaging
Dat klinkt als een uitdaging die ik samen met de andere leden van de Werkgroep Visuele Enterprise Arcitectuur (VEA) oppak. We gaan dit rapport van de commissie Elias visualiseren en gebruiken daarvoor het proces van Dan Roam. Gaat het lukken? Beoordeel zelf. De schetsen in dit blog kwamen bij mij op na het lezen van alleen nog de eerste aanbeveling (van 10). Genoeg stof om te verbeelden. Ook mensen uit andere werkvelden zijn geïnteresseerd in Dan Roam. Neem Koen Fehrmann van Facilikoen met: Het antwoord op saaie en warrige powerpoint presentaties

Op de netwerkbijeenkomst zeg ik voortaan dat ik coach en gids ben, dat mijn werkveld IT is komt soms terloops ter sprake.

Delen op:

Meer over Dan Roam:
Basis vormen tekenen
How to LOOK – SEE – IMAGINE – SHOW
Step 2 Seeing
Step 3 Imagining
Introduction to “Showing”
Slideshare

“Verderop loopt het pad omhoog en dan scherp naar rechts.”
“Maar we moeten aan die kant van de beek blijven.”
“Hier aan deze kant van het bruggetje is geen pad te vinden.” Ons familieweekend. We wandelen in de Ardennen. De techniek laat ons hier even in de steek. Ondanks 3 GPS apparaten is het niet geheel duidelijk welk pad we moeten volgen?

In de eco architectuur uit mijn vorige blog Familieberaad, is techniek ook even niet leidend. Bij een uitdaging of nieuwe kans binnen een organisatie is het van belang bepaalde zaken binnen je organisatie zo aan te passen dat je deze nieuwe uitdaging aankan of dat je de nieuwe kans benut.

Om een goed beeld te krijgen wat zo’n verandering voor de organisatie betekent, is het noodzakelijk om eerst de grove lijnen te schetsen van wat de verandering inhoudt voor de verschillende onderdelen van de organisatie. Daarbij is van belang dat de belangrijkste betrokkenen binnen de organisatie hetzelfde gezamenlijke beeld hebben van deze verandering.
Het is een proces om te komen tot een goed ‘gezamenlijk’ beeld van de verandering.
Hierbij zijn de volgende punten van belang
– Dat de juiste belanghebbenden bij elkaar gebracht worden.
– Deze belanghebbenden ten alle tijden beschikken over de goede informatie.
– Zij zich hebben kunnen vrijmaken van de dagelijkse operatie.
– Er aandacht is voor het groepsproces, zodat een ieder zijn bijdrage kan leveren.
– Het proces effectief gemonitord en geregistreerd wordt.
– Een feedback loop, verbinding tussen eerdere resultaten en nieuw verkregen inzichten.
Om deze punten te borgen is de eerste rol van een eco architect die van facilitator en groepsbegeleider.

Al doende ontstaat bij iedere belanghebbende een beeld van de verandering. Deze belanghebbenden
– hebben een verschillende achtergrond,
– komen uit een andere disciplines,
– hebben elk een andere vakkundigheid, en
– spreken hun eigen vaktaal.

Om elkaar te begrijpen is een gemeenschappelijke taal een vereiste. Visualisatie (beeldtaal) kan die rol van gemeenschappelijke taal vervullen. Visualiseren is daarom de tweede rol van de eco architect.

De derde rol van eco architect is die van belanghebbende vanuit de IT. Deze rol ligt het dicht bij de traditionele rol van architect als vertaler. Met dit verschil dat de architect niet als vertaler optreedt die vragen uit de organisatie vertaalt naar IT oplossingen. In deze rol is de eco architect vertegenwoordiger vanuit de IT. Daarbij brengt de eco architect de IT mogelijkheden en uitdagingen in, als bijdrage aan het gemeenschappelijk beeld.

Eco architect uit mijn vorige blog Familieberaad staat dus voor een uitdaging waar techniek even niet leidend is. De een eco architect heeft 3 rollen:
– Facilitator van het groepsproces om te komen tot een gemeenschappelijk beeld;
– Visualisator van dit gemeenschappelijk beeld;
– Stakeholder vanuit de IT.
De vraag is nu: “Moet iedere huidige IT architect omgeschoold worden tot eco architect of zou het ook mogelijk zijn dat de 3 rollen ingevuld worden door verschillende personen?”

“Mijn intuïtie zegt dat we hier de berg omhoog moeten gaan en daar het pad volgen”, zegt mijn zwager. Na enige tijd sluiten de 3 GPS’en zich naadloos aan bij de intuïtie van mijn zwager.

Delen op:

“Zal ik je ei bakken”. Mijn zoon wil leren koken, de eerste stappen zijn gezet.
“Gaan jullie, maar wij passen wel op onszelf”. En zo gaan we lekker met z’n 2’en wandelen op de Scheveningse boulevard. Onze kinderen krijgen hun eigen inbreng in ons gezinsleven, ze groeien naar volwassenheid.

Met de werkgroep Visual Enterprise Architecture discussieerde we de afgelopen weken over de veranderde rol van de Informatie Technologie (IT) in de samenleving. Voorheen was de IT architect vooral een vertaler. Behoefte uit bedrijfsleven, overheid of zorg werden door IT architecten vertaald naar IT oplossingen. Het toenemende belang van IT voor veel organisaties, maakt dat veel meer mensen, in die organisaties, belang hechten aan goede IT. Zozeer zelfs dat sommige traditioneel gezien niet IT bedrijven, zichzelf als IT bedrijf laten voorstaan. IT is dus veel meer onderdeel van de organisaties en het speelveld waarin organisaties zich bevinden. Je zou kunnen zeggen dat de IT langzaam volwassen wordt. Naast de groter wordende inbreng binnen veel organisatie, zouden de IT architecten ook hun verantwoordelijkheid moeten nemen. Dit is net als bij mijn gezin, waar we van de kinderen naast meer inbreng ook een stukje verantwoordelijkheid vragen.

Vanuit hun expertise kunnen IT architecten organisaties verrijken. Hierdoor zouden ze moeten stoppen met vertalen en bijdragen aan het totale beeld. Zie hiervoor ook mijn blog over het gemeenschappelijk beeld. Deze nieuwe vorm van IT architectuur willen we als werkgroep ook graag uitdragen op het Landelijk Architectuur Congres in november. Aansluiten op het thema van dit LAC: ‘van Ego naar Eco’, noemen we deze vorm ‘Eco architectuur’.

Elkaar begrijpen door middel van een gemeenschappelijke taal is voor Eco architectuur een vereiste. Visualisatie (beeldtaal) kan die rol van gemeenschappelijke taal vervullen.
De IT architectuur wordt ook langzaam volwassen

Familieberaad, ons gezinsleven is een stuk kleurrijker geworden met de inbreng van onze kinderen.

Delen op:

Bestaat er een dier dat zichzelf aanpast aan zijn leefomgeving? De mens niet meegerekend. Een kameleon kan heel mooi één worden met zijn omgeving, maar kan hij overleven in woestijn of poolgebied. Katachtigen, als soort, komen al aardig in de buurt. Katten komen bijna overal op aarde voor. De verschillende soorten zijn aangepast aan hun omgeving. De individuele kat kan zich niet aanpassen als zijn leefomgeving verandert. Zo zijn er dus katten die met uitsterven  worden bedreigd.

Computersystemen, zoals beschreven in mijn vorige blog, kunnen zichzelf, net als een individuele kat, niet aanpassen aan hun omgeving. Nu nog maakt de voortdurende veranderende werkelijkheid, bijv. nieuwe wetgeving, dat computersystemen steeds aangepast moeten worden. Zou het niet handig zijn als computers die werkelijkheid zelf konden waarnemen en zichzelf daaraan aanpassen? Er zijn ontwikkelingen die hier op lijken, bijvoorbeeld de aanpassingen van de website naar aanleiding van je surfgedrag.

Computers gaan steeds meer onze persoonlijke werkelijkheid benaderen. Wij gaan ons steeds meer baseren op wat de computer ons voorspiegelt. Zo komt er een moment waar er geen onderscheid meer te maken is tussen mij en mijn computer alter ego

We zijn nog niet zover, maar volgens sommige informatici krijg je ooit een computersysteem als een ‘verbeterde’ uitgave van de mens. Wat ‘beter’ is laat ik nog even in het midden. Het lijkt nu nog een utopie, maar in de jaren negentig van de vorige eeuw was ook zo’n discussie. Of een computer ooit zo goed zou kunnen schaken als een mens. “Het schaakspel is veel te complex voor een computer”, zeiden velen. De discussie is gestopt nadat: Deep blue het wint van Kasparov

Uiteindelijk is het ook niet van belang of computersystemen ‘beter’ worden dan mensen. Maar hoe wij als mensen omgaan met steeds ‘slimmer’ wordende computers. Laten we ons straks rijden in de zelf rijdende auto van Google. En wat als de computers beter kunnen leren van de interactie met personen dan wij dat als mens zelf kunnen? Wie neemt dan de beslissing? In 2013 kondigde IBM aan dat oncologen van the Maine Center for Cancer in New York Watson supercomputer gingen inzetten voor de aanbeveling van behandeling voor longkanker. De computer kan veel meer informatie doorgronden dan waar mensen toe in staat zijn. En zo op vele gebieden betere beslissingen nemen. Misschien straks ook wel over hoe we computers verder ontwikkelen.

Een zichzelf ontwikkelende computer, die misschien ooit alle beslissingen van ons overneemt? Waar trekken wij de grens? Of juist niet en laten we ook deze beslissing aan de computer.

En katten, als de met uitsterven bedreigde Sumatraanse tijger zich zou kunnen aanpassen om te overleven in een stedelijke jungle als New York, zou dat een goede ontwikkeling zijn?

Dit blog is wederom geïnspireerd op de dialoog met Frans van Koppen Bedrijfsarchitect bij Ordina.

Delen op:

Om met elkaar te kunnen communiceren hebben we allerlei afspraken ‘vastgelegd’ in bijvoorbeeld taal, gedragsregels en wetten. Deze zijn lang niet zo formeel als een computerrsysteem vereist. In mijn blog van vorige week hadden we een oplossing gevonden voor het probleem van Piet. “Piet is volwassen”. Dat lijkt heel eenduidig, maar in de context van andere landen en wetgevingen kan dat waar zijn of niet. En als Piet in de kroeg weer eens raar doet, dan krijgt de uitspraak “Piet is volwassen” een ironische lading. Als we nu context toevoegen, zoals Paul Oude Luttighuis heeft gedaan met Essence, dan is “Piet is volwassen” met de context “volgens de Nederlandse wet” eenduidig waar.

Lost dit helemaal het probleem van eenduidigheid op? Niet helemaal, zoals eerder besproken in mijn blogs, ga ik ervan uit dat ‘de werkelijkheid’ niet bestaat. Dat wij onze werkelijkheid creëren in ons hoofd terwijl we in interactie zijn met onze omgeving.

Een omgeving die ook nog eens continu aan verandering onderhevig is. Zodanig zelfs dat we over de tijdsgeest spreken als we het over de heersende normen en waarde van een bepaalde periode in het verleden hebben. Dat we daarmee in een heel andere werkelijkheid leven dan bijvoorbeeld in de jaren 60 van de vorige eeuw zal niemand ontkennen.

Toch zit er nog wel code uit die tijd in bepaalde computerprogramma. Meestal is dit niet zo’n probleem omdat veel programma’s continu worden aangepast als er iets veranderd, bv in de wetgeving. Rond het jaar 2000 leek deze oude code wel een probleem op te leveren, beter bekent als Y2K. Ik heb toen voor het eerst van mijn leven en hopelijk voor het laatst de oud en nieuw nacht op het werk doorgebracht.

Wat hier vooral duidelijk wordt is dat computersystemen alleen kunnen functioneren binnen een van te voren bepaalde context. Het is te vergelijken met met dieren. Veel dieren kunnen alleen maar overleven binnen hun habitat (leefgebied). Zo is niet alleen jacht en vervuiling er verantwoordelijk voor dat vele soorten uitsterven, maar vooral ook het verminderen van het leefgebied. Denk maar aan de grootschalige ontbossing van het tropisch regenwoud.

Computersystemen zijn dus helemaal niet zo flexibel als vaak gedacht wordt. Je kan zeggen dat alle flexibiliteit ontstaat door de continue aanpassingen aan computersystemen. Als computersystemen dat aanpassen nu eens zelf zouden kunnen, zich aanpassen aan de omgeving. Wordt het dan niet veel beter? Hierover in mijn volgende blog…

Dit blog kwam wederom tot stand na de dialoog met Frans van Koppen Bedrijfsarchitect bij Ordina.

Delen op:

“Kun je een kat niet vegetarisch grootbrengen”.
Die vraag kreeg ik eens van een huisgenoot in mijn studietijd. Deze huisgenoot was net zelf actief vegetariër geworden en wilde graag de kat meenemen in haar enthousiasme.

Eigenlijk om dezelfde reden dat je een kat geen worteltjes kunt laten eten, kun je een computer niet voeren met gewone spreektaal. Om iets door een computersysteem te laten oplossen heb je opdrachten en instructies nodig specifiek voor dat computersysteem. Deze instructies moeten héél erg logisch zijn opgebouwd. En dat is niet zo eenvoudig, neem het volgende voorbeeld maar eens:
“Piet is volwassen”. Dat lijkt heel eenduidig, maar in de context van andere landen en wetgevingen kan dat waar zijn of niet. En als Piet in de kroeg weer eens raar doet, dan krijgt de uitspraak “Piet is volwassen” een ironische lading. Het hangt dus ook af van in welke werkelijkheid zich dit afspeelt.

Er is veel werk verricht om onze uitgesproken taal te vangen in logisch opgebouwde instructies. Bijvoorbeeld Prof.Dr.Ir.G.M.Nijssen is de grondlegger van ‘controlled natural language’ een soort “natuurlijk taal” die begrijpelijk is voor iedereen en toch de structuur bevat die computersystemen vereisen. In deze video spreekt hij over de “natuurlijk taal” voor pensioenen. Paul Oude Luttighuis heeft met Essence, in het formalisme het begrip context toegevoegd. Een formalisme is waar, zolang het binnen een bepaalde context wordt gebruikt. Wat in ieder geval een oplossing geeft van ons probleem met Piet. De valkuil van dit soort benaderingen is dat men onmiddellijk weer een nieuwe formele taal creëert en zo direct de valkuil van objectiviteit weer ontstaat. Zoals eerder besproken in mijn blogs hebben we in bedrijven vele stakeholders die allen in hun eigen realiteit leven. Waarbij het niet alleen belangrijk is wat iemand zegt, maar ook vanuit welke context. Over deze dynamische context valt nog veel meer te zeggen, daarover meer in mijn volgende blog.

Mensen die werken in de Informatie technologie (IT) hebben vaak last van datzelfde paradigma tussen ‘de dynamische werkelijkheid’ en ‘de behoefte om deze werkelijkheid te structureren en in formele taal, die door de computer begrepen wordt, om te zetten’. Hun werkelijkheid bestaat uit computersystemen die gevoed moeten worden met logisch opgebouwde instructies. Te vaak proberen informatici hun werkelijkheid aan anderen uit te leggen of zoals Professor Nijssen eens zei: “Wij van Swahili moeten ophouden de rest van de wereld Swahilisch te willen leren”

Dit blog kwam tot stand na een dialoog met Frans van Koppen Bedrijfsarchitect bij Ordina. Hierdoor heeft hij een belangrijke bijdrage geleverd aan dit blog. De dialoog levert zoveel stof tot nadenken op, dat ze ook de komende 2 blogs hiermee gevoed gaan worden.
En de kat, die werd gelukkig gewoon met brokjes gevoed en leefde nog lang en gelukkig.

Delen op:

Langzaam haal ik mijn voet van het gaspedaal. De auto’s voor me komen dichterbij, veel rode remlichten. Dan doven de remlichten en we gaan weer in gang. Maar niet voor lang. Het rood, licht op voor mij. Dit patroon blijft zich nog wel even herhalen. Het is druk op de weg naar huis. Na een tijdje realiseer ik me: “Mijn voet is boven het gaspedaal en niet boven de rem”.

In projecten blijf ik ook altijd doorgaan. Zo nu en dan het gas eraf, even rustig kijken, waar ontstaat de ruimte en dan weer verder. De sfeer, die ik ervaar bij binnenkomst van een project, is er een van: “We moeten verder, snel we raken achterop”. Vol het gas erop om er vervolgens achter te komen dat we met z’n allen stil staan en niemand weet waar het door komt…

Die verspilling van brandstof, iedere keer als je remt. Als Hagenaar ben ik zuinig en wil ik mijn vaart graag benutten. Na het remmen moet je altijd weer optrekken en dat kost geld.

Doorstroming…Hoe hou je de vaart in projecten? Niet de deadline of de milesstone zijn de belangrijkste drivers, maar de voortgang. Is iedereen bezig? Zijn we goed op weg? Weet iedereen wat er verwacht wordt of worden er obstakels ervaren die de doorgang beletten. Volgens de Léon de Caluwé ben ik dan een witte veranderaar. Iemand die uitgaat van de autonome verandering en alleen blokkades verwijdert. Een beetje uit het lied van John Lennon: “Life is what happens to you while you’re busy making other plans” in het liedje Beautiful boy(min 2:16).

Werkt het? Ik ervaar van wel, bv in één van mijn ervaringen hieronder:
“Kom als-je-blief hier naar toe! Ik word gek van die lui”. “Ze werken niet mee, ik krijg geen informatie en de deadline nadert”. “Nog 4 maanden dan moet de migratie van de systemen klaar zijn. Dat halen we nooit meer. Alles staat stil.”
“Ik?” “Wat denk je dat ik kan doen, ik ben toch geen crisis manager.”
“Ga met ze praten, zorg dat er iets gebeurt, nu staat het stil.”
Ik ben gaan praten en vooral vragen stellen. Is er wat aan de hand? Geen fouten zoeken, maar openingen vinden. Geen harde beslissingen vragen, maar obstakels opruimen en mensen verbinden. Als vanzelf ging het lopen en na 4 maanden was alles gebeurt en meer. Wat had ik nu eigenlijk gedaan. Na de grote migratiegolf was ik voor mijn gevoel wel klaar. Veel meer dan de planning bijhouden deed ik niet meer. Ik ging naar de projectmanager en vroeg of ik kon gaan.

“Je bent de enige echte consultant hier” kreeg ik als compliment van deze project manager. “Je bent de enige die echt luistert en je mag nog niet weg.” “Als er wat gebeurt krijg jij antwoord en ik niet.”

Alle remlichten springen weer aan en iemand voegt ineens voor mij in. Nu moet ook echt hard remmen, shit. Hé, een gaatje, gauw naar rechts, daar rijdt het nog een beetje. Gas erbij, effe asociaal zijn. Ook ik blijft maar een mens hé, die ook zo snel mogelijk thuis wil zijn.

Zit jouw voet boven de rem of het gaspedaal?
Laat het me weten in het commentaarveld hieronder.

Delen op:

“Zou het niet cool zijn als je al die informatie kon projecteren op de doosjes?”
“Zeker wel, kan dat dan? En wordt dat niet heel prijzig?”
“Volgens de video die ik laatst zag wel. De hardware is niet zo duur en de gebruikte software is uitgegeven als open source”

In mijn zoektocht naar Pranav Mistry SixthSense technologie kwam ik erachter dat de software niet verder is gekomen dan de eerste versie, WUW v0.1 beta. De 2 aangeraden mini projectoren zijn niet meer te koop. Pranav Mistry zelf werkt nu voor Samsung aan de Galaxy Gear
Toegevoegde Realiteit (Augmented Reality) lijkt al bijna een hype die voorbij is. De meeste artikelen die ik tegenkom dateren uit 2009, ook het jaar van de video van Pranav.
Zoals het artikel op Frankwatching met allerlei voorbeelden als:
Augmented reality volgens BMW en Rayban (in commentaar)
Ik vraag me steeds meer af wat er nu nog iets gebeurt met toegevoegde realiteit of verwacht ik teveel, te snel. Tenslotte zegt Pranav onderzoeksleidster Pattie Maes aan het eind van hun gezamenlijke presentatie (min 8:23) Maybe, who knows, in another 10 years… Misschien toch meer een slow hunch dan een hype. En misschien moet deze slow hunch zijn wederhelft nog vinden. Zo werkt het met ideeën vaak, zoals verteld in mijn blog Samenbrengen en groei van ideeën
Ook roept Pranav video herinneringen op. HP had toch ook zoiets: Aurasma. Deze video van Matt Mills laat alles zien wat ik op een demonstratiedag bij HP te zien kreeg.

Aurasma app kan gebouwen herkennen zoals Jonathan Margolis in zijn video laat zien. Mij lukt het niet, maar zo kom ik op een andere app: Google Goggles, die niet alleen gebouwen herkent, maar ook andere zaken als barcodes en logo’s. En dit werkt verbazend goed. Gebouwen, zelfs van foto’s, worden herkend, de barcode van een theedoosje wordt herkend en zelf het logo van de thee wordt herkend. Dit geeft weer mogelijkheden. Al bepaald Google hier wat er herkend kan worden. Dit wordt wel steeds uitgebreid en zo werkt Google, volgende de Wiki, aan het herkennen van bloemen en planten. Google kennende zal hier snel nog meer bijkomen. Waar Aurasma een soort platform wil zijn waar je zelf zaken kan toevoegen heb ik die functionaliteit bij Google niet kunnen ontdekken.
Mijn fysieke presentatie gaat een digitaal randje krijgen. Deze zoektocht is pas begonnen.
Heb je ook goede of minder goede ervaring met toegevoegde realiteit laat het me weten in het commentaarveld hieronder. Alvast bedankt.

Delen op: